64146

W związku z tym aktualnie nie mają praktycznego znaczenia koncepcje, przyjmowane zwłaszcza w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, które wyróżniały tzw. typy spółki cywilnej (spółkę o charakterze wewnętrznym, spółkę zewnętrzną tradycyjną oraz spółkę prowadzącą działalność w formie przedsiębiorstwa) i w zależności od typu przewidujące odmienne wnioski co do jej natury prawnej.

4Towarzyszyło temu orzecznictwo Sądu Najwyższego, który przyjmował, że spółka cywilna, prowadząca tzw. działalność ewidencjonowaną, ma zdolność npadłościowąr 121. zdolność układowąr 131 i zdolność sądową w sprawach gospodarczych, rozpoznawanych przed sądem gospodarczymLLłl. Ponadto w uchwale składu siedmiu sędziów SN z 14 stycznia 1993 r., II UZP 21/92N51. uznano, iż spółka cywilna prowadząca działalność gospodarczą w formie przedsiębiorstwa jest jednostką organizacyjną, która ma możliwość zatrudniania pracowników jako zakład pracy w rozumieniu art. 3 k.p.

Jednocześnie Sąd Najwyższy konsekwentnie odmawiał spółkom cywilnym zdolności prawnejflGl. zdolności wekslowejLLZI lub ogólniej - osobowości prawnej, wskazując, że nie może ona nabywać praw i obowiązków we własnym imieniu i na własny rachunek.

9W związku z tym należy stwierdzić, iż kodeksowa regulacja spółki cywilnej jest najbardziej zbliżona do koncepcji stosunku prawnego (umowy) między jej wspólnikami, gdyż nie ma ona jakiejkolwiek zdolności prawnej ani odrębnego charakteru w stosunku do nich. Odpowiada to jej klasycznej konstrukcji, zgodnie z którą ta spółka jest opartą na osobistych związkach wspólników najprostszą formą współpracy gospodarczej, właściwą dla mniejszych przedsięwzięćri8l. które nie przybierają postaci przedsiębiorstwa zarobkowego w większym rozmiarze, gdyż wówczas właściwsze staje się nadanie tej współpracy formy bardziej ukształtowanej, adekwatnej dla wymogów profesjonalnej działalności gospodarczej, czyli którejś z przewidzianych prawem formy spółek handlowych (osobowych lub kapitałowych).

9W kontekście uwag na temat charakteru prawnego spółka cywilnej należy wskazać, iż nie może mieć ona własnej nazwy, pod którą samodzielnie występowałaby w obrocie prawnym. Oznaczenie spółki cywilnej, jako strony umowy lub postępowania sądowego, powinno polegać na wymienieniu imion i nazwisk wspólników (lub nazw w wypadku wspólników niebędących osobami fizycznymi) z dodaniem wzmianki o ich połączeniu węzłem spółki cywilnej (np. „wspólnicy spółki cywilnej” lub „spółka cywilna”). Ewentualnie dodatkowo może być podana także używana przez nich fantazyjna nazwa spółki cywilnej, zwłaszcza jeśli zwyczajowo posługują się nią w swojej wspólnej działalności, np. dla oznaczenia przedsiębiorstwa.