72822

1.    AFIRMAC JA: kiedy pozytywnie potwierdzamy odczucia dziecka wówczas dostarczamy im autentyczności. Jeśli ktoś jest szczęśliwy to bądźmy szczęśliwi razem z nim; jeśli ktoś jest smutny bądźmy smutni razem z nim. Należy potwierdzić sposób odczuwania dziecka. Dziecko chce mieć kontakt z osobą, która potwierdza jego sposób odczuwania. My jako nauczyciele w smutnej dla dziecka sytuacji nie

dawajmy od razu jakiegoś rozwiązania ale najpierw afirmujmy odczucia dziecka.

2.    AKCEPTACJA: bezwarunkowa (bez waninków wstępnych) wówczas dziecko ma

poczucie bezpieczeństwa. Akceptujmy dzieci takimi jakie są! Nawet jeśli są nieposłuszne to powinniśmy je akceptować. Nie stawiajmy wstępnych warunków np. będę cię akceptował jeśli będziesz grzeczny, jeśli nie będziesz brał narkotyków itp. Akceptuje cię/kocham cię ponieważ jesteś moim dzieckiem!!. Dla dziecka jest to największe wzmocnienie. Im bardziej dziecko jest przez rodzica akceptowane

tym bardziej jest podatne na korygowanie z jego strony.

3.    DOCENIANIE: kiedy doceniamy dziecko w tym co robi dajemy mu poczucie

znaczenia. Znaczenie to poczucie tego, że robie coś co ma sens. Dziecko, które tego nie doświadcza popada np. w narkotyki lub akty przemocy. Chwalmy dzieci gdy robią coś dobrze. Wówczas dzieci rzadziej dokonują złych wyborów i rzadziej trzeba je dyscyplinować.

4.    DOSTĘPNOŚĆ: kiedy jesteśmy dostępni dla dziecka wówczas rozumie ono: „jestem ważny dla mojego taty/mamy/nauczyciela”. Każde dziecko chce mieć poczucie wartości a najlepiej to odczuje gdy pokażemy mu, że mamy dla niego czas. Jeśli natomiast nie mamy dla dziecka czasu to rozumie ono swoją sytuacje w

następujący sposób: „nie jestem ważny dla mamy/taty/nauczyciela”.

5.    UCZUCIE: wyrażając dziecku uczucia uświadamiamy mu: „ja też jestem do

pokochania”. Dziecko potrzebuje takiego potwierdzenia. Wyrażając uczucie dziecko wie: „jestem kochany/kochana”. Należy to również potwierdzić w sposób fizykalny: przytulenie, trzymanie za rękę itp.

6.    GOTOWOŚĆ DO ROZLICZENIA: należy dziecku określić pewne granice, zasady i uczyć ich gotowości do rozliczenia. Dziecko uważa wówczas, że powierzamy mu odpowiedzialność.

W atmosferze miłości dziecko chce mieć wyznaczone granice.

Wykład nr 2 » 21.04.

Systematyzowanie wiedzy o wychowaniu