73146

Ostrożność. Przy nieumyślności ważne jest. by przestępny skutek byt wynikiem niezachowania przez sprawce ostrożności (już nie reguł ostrożności' jak w KK z 1969 r, ale wychodzi chyba na jedno). Jeśli sprawca popełni czyn zabroniony, mimo. że zachował maksymalną ostrożność, to nie ma mowy o przestępstwie Podobnie nie mam mowy o przestępstwie, jeśli sprawca nie zachował ostrożności, ale na dokonanie czynu zabronionego miały wpływ inne okoliczności, niezależne od niego (Mam groźnego psa i nie założyłem mu kagańca. Pies pogryzł sasiada. ale dlatego, ze sąsiad go drażnił. Nie popełniam przestępstwa). Większość przestępstw nieumyślnych to przestępstwa skutkowe, gdzie skutek popełnienia przestępstwa jest zarazem przestępnym skutkiem nieostrożnego zachowania sprawcy (czy jakoś tak).

Lekkomyślność i niedbalstwo. Tradycyjnie wyróżnia się dwie postacie nieumyślności: lekkomyślność (gdy przewidywał: nieostrożność świadoma) i niedbalstwo (gdy nie przewidywał, ale mógł przewidzieć; nieostrożność nieświadoma), mimo. ze stosowania takiego podziału nie uzasadniają przepisy KK. W uzasadnieniu do niego znalazło sie stwierdzenie, że dla nowoczesnego prawnika ważniejsze od tego. czy sprawca postępował lekkomyślnie, czy niedbale, jest to. czy lekkomyślnie; najistotniejsze jest czy postępował nieostrożnie. Pogląd ten nie zyskał jednak szczególnej popularności i praktyka dalej odróżnia lekkomyślność od niedbalstwa, traktując tą pierwszą jako cięższa postać winy.

Lekkomyślność. Istota lekkomyślności polega na tym. ze sprawca uświadamia sobie możliwość popełnienia czynu zabronionego, ale bezpodstawnie przypuszcza, że uniknie popełnienia tego czynu. Z lekkomyślnością mamy zatem do czynienia, kiedy X przebiega przez jezdnię na czerwonym świetle, wiedząc, ze może spowodować wypadek komunikacyjny ale sądząc, ze go nie spowoduje ( zdążę przed tym tirem ), choć nie ma żadnych przesłanek, by tak sądzić.

Niedbalstwo Niedbalstwo polega na tym. ze sprawca nie przewiduje możliwości popełnienia czynu zabronionego, choć mógł i powinien te możliwość przewidzieć. Możność i powinność przewidywania warunkuje winę. więc nie popełnia przestępstwa, na kim nie ciąży powinność przewidywania przestępnego rezultatu swego zachowania działań i/lub nie może ich przewidywać. Powinność przewidywania ma charakter obiektywny i wynika z charakteru wykonywanej funkcji i zakresu obowiązków lub zaistniałej sytuacji (jeśli wymachuje nożem w kuchni pełnej ludzi, to powinienem przewidywać, ze kogoś zranię). Możliwość przewidywania zależy z kolei od indywidualnych cech sprawcy (jego wiedzy, inteligencji i innych cech osobowości) Lekarz, który aplikuje panu X. cierpiącemu na chorobę S i chorobę P. lek Q stosowany w leczeniu choroby S ale niewskazany dla chorych na P. ma powinność przewidzenia ujemnych skutków takiej kuracji, ale nie ma możliwości ich przewidzenia, jeśli nie np. pan X zataił przed nim, ze choruje na P. Nie można przypisać mu nieostrożności, a zatem i winy.