76192

Tworzenie przez młodzież licealna i studencką grup, było traktowane przez Sb, od początku rządów Gomułki jako bardzo poważny i stale narastający problem. SB likwidowała te organizacje a ich członkowie byli aresztowani.

Z punktu widzenia Gomułki problemem równie ważnym jak ograniczenie wolności mediów było zdyscyplinowanie aparatu partyjnego. Dążył on do odtworzenia jedności partii poprzez likwidację istniejących w jej szeregach rozbieżności ideologicznych, które określał jako rewizjonistyczne (puławianie) i dogmatyczne(natolińczycy) Przez rewizjonizm rozumiano wszelką krytykę mechanizmów na których opierała się partia (głównie centralizm demokratyczny).

Na IX Plenum KC, obradującym od 15do 18.05.1957r. obiektem ataków Gomułki stali się głównie Leszek Kołakowski oraz Wiktor Woroszylski, którzy zostali uznani za niebezpiecznych rewizjonistów.

Linia polityczna Gomułki spotkała się z zastrzeżeniami dogmatyków, Kazimierz Mijała krytykował nową politykę rolną, porozumienie z Kościołem o raz zarzucano mu negowanie kierowniczej roli ZSRR. Pozycja Gomułki uległa wzmocnieniu gdy sekretarzem KC został Zenon Kliszko. Z PZPR usunięto Bermana, Radkiewicz i Mieczysława Mietkowskiego. Na X Plenum KC (24026.20.1957r) podjęto decyzje o przeprowadzeniu weryfikacji członków PZPR w wyniku czego z partii usunięto200 tys. osób.

Ostateczne umocnienie pozycji pierwszego sekretarza w partii nastąpiło po obradującym od lOdo 19 marca 1959r. III Zjeżdzie PZPR. W Biurze Politycznym znaleźli się poza Gomułką: Loga-Sowiński, Kliszko, Spychalski, Cyrankiewicz, Gierek, Jędrychowski, Morawski, Ochab, Rapacki, Zambrowski, Zawadzki. Członkami sekretariatu KC zostali: Albrecht, Gierek, Gomułka, Witold Jarosiński, Kliszko, Matwin, Morawski, Zambrowski.

Na XIII Plenum KC (4-6.07 1963r.) Gomułka wygłosił referat „O aktualnych problemach ideologicznej pracy partii". Jego wystąpienie było wyraźną zapowiedzią zaostrzenia kursu wobec środowisk intelektualistów

Od 15 do20.06 1964r obradował IV Zjazd PZPR, na którym wiele uwagi poświęcono problemom gospodarczym. Członkami nowego Biura Politycznego zostali, oprócz Gomułki: Cyrankiewicz, Gierek, Jędrychowski, Kliszko, Loga-Sowiński, Ochab, Rapacki, Spychalski, Eugeniusz Szyr, Franciszek Waniołka I Aleksander Zawadzki.W skład sekretariatu KC weszli: Gomułka, Jarosiński, Kliszko,

Ochab, Starewicz, Strzelecki, Józef Tejchman. Gomułka ostatecznie ugruntował swoją pozycję niekwestionowanego przywódcy PZPR. Stopniowo w łonie aparatu państwowego i partyjnego formowały się grupy nacisku.

Jedną z nich była grupa do której przylgnęła nazwa „partyzanci", ze względu na duży odsetek członków będących partyzantami AL. Na czele stał gen. Mieczysław Moczar (AL.) i aktualny wiceminister MSW. Z tym nurtem związani byli wiceminister obrony narodowej gen. Grzegorz Korczyński, wiceminister MSW gen. Franciszek Szlachcic, szef kontrwywiadu czyli Wojskowej Służby Wewnętrznej płk Teodor Kufel oraz gen, Tadeusz Pietrzak od 1965r. Komendant Główny MO.

We wrześniu 1964r na obradach III Kongresu ZBoWiD, przewodniczącym jego Zarządu Głównego został Mieczysław Moczar. W grudniu 1964r Moczar został ministrem spraw wewnętrznych, co zwiększyło jego wpływy i możliwości kontroli nad aparatem MO i SB.

Kierownictwo partyjne musiało liczyć się z grupą która ukształtowała się na Śląsku. Jej członków powszechnie określano jako "technokratów". Na ich czele stał Edward Gierek, łączący o marcal957r stanowisko pierwszego sekretarza KW w Katowicach z funkcją sekretarza KC a następnie członka BP KC PZPR. Skupiali się wokół niego byli działacze ZMP, liczący na ułatwiony awans w przyszłości. Gierek deszył się dobrą opinią przywódców radzieckich.

W 1963r, grupa Natolina, zaczęła propagować w PZPR wzorce chińskie. Do zwolenników tej orientacji zaliczano m.in. Kazimierza Mijała, Stanisława Brodzińskiego i Czesława Blicharskiego. W grudniu 1965r utworzyli oni Tymczasowy Komitet Centralny Partii Komunistycznej, na czele z Mijałem.

Dla znacznej częśti społeczeństwa wybory do sejmu miały nadal charakter rytualny, zwłaszcza, że odl960r nie było już formalnego obowiązku przechodzenia prze kabinę w której dokonywano skreśleń. Toteż od 1952r ( tyłko z wyjątkiem 1957r) ponad 90% wyborców głosowało jawnie.