77914

Dr. Hab. Maria Bijak- Kaszuba Międzynarodowa integracja gospodarcza Wykład XII - Integracja wokół UE

Redystrybucja finansowa w obrębie EOG polega na finansowaniu przez względnie bogate państwa EFTA względnie ubogich państw UE - za pośrednictwem tzw. Instrumentu Finansowego EOG. Dotacje są formę rekompensaty państw EFTA za korzyści płynące z udziału w jednolitym rynku. Cel: ochrona środowiska, dziedzictwa kulturowego, B«R

4.    Relacja państw UE z państwami Europy SE:

Podstawa traktatowa: umowa o stabilizacji i stowarzyszeniu przewidującym m.in.:

wsparcie finansowe UE na rzecz przeprowadzenia reform wewnętrznych w państwach EPW swobodą wzajemnego handlu w tym przede wszystkim swobodą dostępu towarów z EPW do rynku UE członkostwo w UE jako ostateczny cel stabilizacji i stowarzyszenia.

Państwa Europy SE przygotowują się do perspektyw członkostwa w UE przez liberalizowanie handlu między sobą. Łączy je „Wielostronna umowa o wolnym handlu towarami przemysłowymi i rolnymi" podpisana w 2006 roku (weszła w życie w 2007). Sygnatariuszami umowy jest 8 państw.

5.    Relacja państw UE z państwami śródziemnomorskimi:

Podstawowy dokument określający politykę UE wobec państw śródziemnomorskich (tzw. politykę śródziemnomorską) => Deklaracja Barcelońska z 1995 roku.

Cele polityki śródziemnomorskiej:

przyjazne sąsiedztwo, to jest stworzenie obszaru pokoju i stabilności w rejonie basenu Morza Śródziemnego partnerstwo ekonomiczne, finansowe, polityczne oraz w dziedzinie kultury i spraw społecznych ustanowienie śródziemnomorskiej strefy wolnego handlu do roku 2010

Zakres geograficzny polityki śródziemnomorskiej: Maroko, Algieria, Tunezja, Egipt, Izrael, Jordania, Autonomia Palestyńska, Liban, Syria.

Podstawą traktatową stosunków między UE a w/w państwami są eurośródziemnomorskie umowy o stowarzyszeniu przewidujące:

utworzenie strefy wolnego handlu towarami przemysłowymi preferencyjne traktowanie produktów rolnych liberalizacja handlu usługami swobody przepływu kapitału

stopniowe wprowadzanie przez zainteresowane państwa unijnych przepisów dotyczących konkurencji dialog polityczny

pomoc finansową i techniczną UE na rzecz wdrażania przez partnerów postanowień umów stowarzyszeniowych oraz przeprowadzanie reform społecznych i ekonomicznych (program MEDA)

6.    Relacje państw UE z państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku:

Od lat 60 XX wieku korzystały z jednostronnych preferencji handlowych (z wyłącznie produktów objętych wspólną polityką rolną) oraz innych świadczeń ze strony Wspólnoty Europejskiej (wcześniej EWG). Do końca XX wieku podstawą traktatową tych świadczeń były tzw. konwencje (umowy) z Lome (stolicy Togo). Obecna podstawa stosunków umownych - umowa o partnerstwie AKP-UE podpisane w 2000 roku w Cotonou (Berlin) na 20 lat.

Umowa z Cotonou ma charakter rozmowy, jest zgodna z WTO, a jej celem jest stopniowe włączanie państw AKP do handlu i gospodarki światowej. Umowa przewiduje m.in.:

utrzymanie jednostronnych preferencji UE dla AKP do końca 2007

wynegocjowanie umów o partnerstwie gospodarczym (między UE a poszczególnymi grupami państw AKP) obejmujących handel towarami, usługami i inne aspekty handlowe. Handel towarami ma sięopierać na wzajemnych preferencjach celnych, z perspektywą utworzenia strefy wolnego handlu towarami przemysłowymi (liberalizacja handlu rolnego - selektywna i częściowa).

Kuba nie podpisała umowy z Cotonou, uznając ich postanowienia za krzywdzące. Pozostałe państwa ociągają się z podpisaniem dwustronnych umów.

7.    System GSP UE dla państw rozwijających się:

System powszechnych preferencji celnych - GSP - to autonomiczne, jednostronne preferencje celne przyznawane krajom o relatywnie niskim stopniu rozwoju gospodarczego przez kraje rozwinięte.