78239

Ponadto nie podlegają jurysdykcji danego państwa członkowie obcych sił zbrojnych stacjonujących na terytorium tego państwa. Prawo danego państwa obowiązuje wszystkich obywateli bez względu na miejsce ich pobytu. Art. 109 k.k. stanowi: „Ustawę kamą polską stosuje się do obywateli polskich, którzy popełnili przestępstwo za granicą". cjtemporalny (czasowy)-prawo danego państwa samo określa od jakiego momentu obowiązuje:

ljnabycie mocy obowiązywania przez akt prawny - spełnienie ostatniego wymogu procedury ustanawiania danego aktu prawnego. W przypadku ustaw i rozporządzeń warunkiem ich wejścia w życie jest promulgacja (opublikowanie, ogłoszenie) we właściwym dzienniku promulgacyjnym (akty prawa miejscowego- moc obowiązującą z dniem ustanowienia).

2)wejście w życie- moment, od którego dany akt prawny może być stosowany -akt prawny

-akt prawny nabył moc obowiązywania ,ale nie został zastosowany akt prawny nabył moc obowiązywania i znalazł zastosowanie .

STOSOWANIE PRAWA:

Przez STOSOWANIE PRAWA rozumiemy sformalizowane, tzn. określone przez prawo działania kompetentnych podmiotów, którymi są przede wszystkim organy władzy publicznej. Polegają one na rozstrzyganiu indywidualnych, konkretnych spraw w oparciu o generalne i abstrakcyjne normy prawne. Podmiot określany jako „stosujący prawi: wyposażony jest przez normę prawną w kompetencję do dokonania określonej czynności konwencjonalnej doniosłej prawnie. Terminu „stosowania prawa" nie można odnosić do działalności obywateli (osób fizycznych). W odniesieniu do tej sfery można mówić o przestrzeganiu bądź nieprzestrzeganiu prawa przez obywateli.

Stosowanie prawa jako pewna procedura zmierza do wydania normy indywidualnej. Wyróżnia się trzy stadia tego procesu:

ustalenie stanu faktycznego sprawy - jest pierwszym stadium stosowania prawa. Organ stosujący prawo uznaje - na podstawie zebranych materiałów dowodowych i przyjętej teorii dowodów - pewne fakty za udowodnione. Udowodnienie faktu z którym mają być związane skutki prawne jest wymaganiem nakładanym przez prawo. Chodzi o to, aby ustalić rzeczy wisty, prawdziwy stan rzeczy, z którym związane będą określone normy prawne. Nie wymagają udowodnienia:

-    fakty znane powszechnie tzw. notoria powszechne

-    fakty znane organowi orzekającemu z urzędu tzw. notoria sądowe

-    fakty przyznane przez stronę przeciwną w postępowaniu cywilnym, jeżeli przyznanie takie nie budzi wątpliwości

-    domniemania prawne

Uznanie przedstawionych dowodów za wiarygodne i pozwalające ustalić stan rzeczy należy w pełni do organu stosującego prawo (np. do sądu), który kieruje się zasadą prawdy materialnej. Prawda materialna - to obraz faktów zgodny z ich rzeczywistym przebiegiem. W odróżnieniu od prawdy materialnej prawda formalna to taki obraz faktów, na jaki godzą się strony postępowania przed organami władzy publicznej albo jaki wynika z domniemań prawnych. Polskie prawo postępowania karnego i administracyjnego przyjmuje zasadę prawdy materialnej. W sprawach cywilnych dopuszczalna jest wyjątkowo prawda formalna. Zasada prawdy materialnej w procesie sądowym jest ograniczona. Po pierwsze - ograniczone może być korzystanie z określonych środków dowodowych.