81825

powodu, w kolejnych stuleciach, państwo włoskie starało się być rozważne w swoich działaniach, jednak podczas I wojny światowej, Włosi bardzo pogorszyli swój stan gospodarczy, zadłużyli się, przez co wprowadzili niepokój społeczny, ponowną dezorganizację, dlatego też podczas II wojny światowej, Włochy starały zostać neutralne, co prawda, brali udział w walkach, liczyli na rychłe zwycięstwo, chcieli zdobyć więcej ziem, jednak nie zostało to zrealizowane.

Można śmiało stwierdzić, że Włosi są państwem prawie jednonarodowościowym, pomimo dużej liczby mniejszości narodowych, o czym wspomnę jeszcze później. Ponadto, cały kraj włoski podzielony jest na 21 regionów, z czego generalnie, Włochy dzielą się na regiony północne, gdzie największym i najbogatszym regionem jest Piemont, regiony centralne, gdzie kluczowy jest region Emilia - Romania, regiony południowe, które różni się od centralnych, dolną część kraju od biednych oddziela Kampania, a także regiony wyspiarskie, tzn. Sycylia i Sardynia, oderwane od lądu, odizolowane i odrębne kulturowo. Bardzo często zdarza się, że Sycylijczycy szczycą się własną historią, a nie włoską.

Dominującym wyznaniem we Włoszech jest chrześcijaństwo - prawie 90% Włochów to katolicy, jednak wieloletnie statystyki pokazują, że jest bardzo wiele kościołów, jednak podczas różnego rodzaju nabożeństw zieją pustkami. Badania wykazują, że około 30% ludności uczestniczy w nabożeństwie przynajmniej raz w tygodniu, natomiast 20% przynajmniej raz w miesiącu. Statystyki zależą także od od regionu, ponieważ np. w Wenecji przeprowadzono badania w 619 kościołach, gdzie 15% wiernych uczestniczy we mszach, a 8% uczęszcza co najmniej raz z miesiącu. Pozostałe wyznanie we Włoszech to protestanci, zielonoświątkowcy, prawosławni a także Świadkowie Jehowy. Sukcesywnie zwiększa się także odsetek wyznawców religii wschodnich, czyli hinduizmu i buddyzmu.

Wracając do aspektu narodowościowego, stwierdziłam, że Włochy to państwo prawie jednonarodowościowe, ponieważ jedyne wymieszanie się kultur obecnie można dostrzec na terenach przygranicznych w północnej części kraju, gdzie oprócz języka włoskiego obowiązują język słoweński i francuski. Odrębność kulturowa jest widoczna zwłaszcza na wyspach, a mieszkańcy Sycylii i Sardynii często uważają się za odrębny naród. Jednak ciekawostką jest fakt, że to właśnie Sardynia była inicjatorką zjednoczenia kraju w XIX wieku. Jeżeli chodzi zaś o zwyczaje kulturowe, to występuje to szeroka oferta świąt lokalnych, które obchodzone są hucznie, np. dni patronów miejscowości. Podczas wszystkich świąt najbardziej znane są procesje. Całości towarzyszy muzyka, występy. Ciekawe jest też to, że przed Świętami Bożego Narodzenia odbywają się targi szopek, a w dniu Wszystkich Świętych dzieci dostają prezenty w imieniu zmarłych bliskich. Znany jest też karnawał w Wenecji, gdzie krążą na ulicach kolorowe, fantazyjne przebrania i maski. Pomimo tego, że Włochów uważa się za jednonarodowościowych, tradycje często wynikają z przynależności do danego regionu, gdzie występuje inny standard życia, dialekt, a także krajobraz. Kultura i tradycja artystyczna Włoch wywarła ogromny wpływ na sztukę i kulturę innych krajów Europy. Każdy przecież zna takie nazwiska, jak Leonardo da Vinci, Boticelii, czy Michał Anioł.

Podsumowując, naród włoski a bogatą przeszłość, ciekawych przodków a także niektóre zwyczaje, które choć znacznie pozmieniane, przetrwały do dziś. Ciekawe jest to, że od wykształcenia dialektów, one nadal są widoczne. Wystarczy wybrać się na wycieczkę krajoznawczą i odwiedzić poszczególne regiony by dostrzec, że każdy z nich jest zupełnie inny: różniący się dialektem, kulturą, zwyczajami lokalnymi, jednak w tym samym momencie bardzo do siebie podobne, przez przynależność do narodu włoskiego.