81840

antagonizmy i nieufność między Szkocją a Anglią zachowały się jeszcze przez jakiś czas. Szkoci byli bowiem w Anglii uważani za barbarzyńców. Zazwyczaj uważa się. że na Unii Anglia zyskała politycznie, a Szkocja ekonomicznie. Kolejny Akt Unii z roku 1800 dodał jeszcze Królestwo Irlandii i w ten sposób powstało Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii.

Początkowy okres istnienia Zjednoczonego Królestwa znaczyły liczne powstania jakobickie, które zakończyły się klęską pod Culloden w 1746 roku. Późniejsze zwycięstwo w wojnie siedmioletniej w 1763, przyczyniło się do powstania imperium brytyjskiego, które zaliczano do globalnych potęg i które, na przeciąg ponad stulecia, była jednym z czołowych mocarstw w historii. W 1921 w imperium brytyjskim mieszkało około 458 milionów ludzi, mniej więcej 1/4 światowej populacji.

W 1922 roku, na mocy traktatu brytyjsko-iriandzkiego, Irlandia wystąpiła ze Zjednoczonego Królestwa i stała się niezależnym państwem o nazwie Wolne Państwo Irlandzkie, dominium imperium brytyjskiego, jednakże już następnego dnia Irlandia Północna oderwała się od Wolnego Państwa i ponownie połączyła ze Zjednoczonym Królestwem. W rezultacie w roku 1927 Zjednoczone Królestwo ponownie zmieniło nazwę na "Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej". Niezależnie od tego do roku 1953 władcy nadal używali tytulatury: "Z Bożej Laski Król/Królowa Wielkiej Brytanii, Irlandii i Posiadłości Zamorskich, Obrońca/Obrończyni Wiary".

•    Bohaterowie narodowi

-    William Wallace i Robert Bruce - bitwa pod Stirling I Bannockburn; Wallace w bitwie pod Stirling pokonał Anglików w dużej mieree dzięki poparciu chłopstwa. Każde zwycięstwo nad Anglikami celebrowane jest do dnia dzisiejszego, a każda klęska urasta do rangi tragedii narodowej.

-    bywalcy powstań jakobickich

-    chuligani szkoccy atakujący Anglików są przedstawiani niemalże jako bohaterowie narodowi, porównywani do ,, tarta nowej” armii.

•    Tożsamość Brytyjczyków - państwowa czy narodowa?

Termin "brytyjskość" (ang. Bhtishness) jako określenie wspólnej, ogólnobrytyjskiej więzi narodowej, pozostaje wysoce kontrowersyjny z uwagi na istnienie poszczególnych grup narodowościowych: Anglików, Szkotów, Walijczyków i Irlandczyków. W badaniu przeprowadzonym w 2001 roku przez brytyjski urząd statystyczny (ang. Office for National Statistics), w którym respondenci mogli wskazać swoją narodowość jako "Anglik", "Szkot", "Walijczyk", "Irlandczyk", "Brytyjczyk" lub "Inny", 49% wskazało siebie jako wyłącznie Anglika, Szkota, Walijczyka albo Irlandczyka, 31% - jako wyłącznie Brytyjczyka, 15% - jako jednocześnie Brytyjczyka i członka wymienionych wcześniej grup narodowościowych, reszta wybrała opcję "Inny" lub odmienne kombinacje¹^.

Uwzględniając podział Zjednoczonego Królestwa na trzy główne kraje, 48% mieszkańców Anglii, 35% mieszkańców Walii i 27% mieszkańców Szkocji uznało się za Brytyjczyków.

W badaniach przeprowadzonych przez Narodowe Centrum Badań Społecznych (ang. National Center for Social Research). 87% spośród badanych 3000 respondentów uznało, że podstawowym kryterium brytyjskość i jest język, następnie obywatelstwo (83%) oraz uznawanie istniejących instytucji i praw (82%). Jak wskazano w analizie, wyniki te świadczą o pojmowaniu brytyjskości jako czegoś, czego można się nauczyć, a nie cechy wynikającej z faktu urodzenia się w określonej grupie.

Po londyńskich zamachach z dnia 7 lipca 2005 roku w polityce rządu Zjednoczonego Królestwa zaczęto zwracać większą aniżeli dotychczas uwagę na promowanie idei brytyjskości. Szczególne zaangażowanie w tym względzie wykazywał ówczesny kanclerz skarbu a późniejszy następca Tony'ego Blaira na stanowisku premiera - Gordon Brown. W styczniu 2006 roku wystąpił on z propozycją ustanowienia Dnia Brytyjskiego (ang. British