85223

1. Część teoretyczna

Aerotriangulacja to kameralne zagęszczenie osnowy fotogrametrycznej połączone z wyznaczeniem orientacji zewnętrznej każdego zdjęcia. Celem jest dostarczenie współrzędnych fotopunktów potrzebnych do orientacji bezwzględnej każdego modelu lub orientacji zewnętrznej zdjęć dla potrzeb tworzenia ortofotomapy.

Aerotriangulacja cyfrowa wykorzystuje korelację obrazów (automatyczne odnajdywanie na zdjęciu fragmentów, które mają największy stopień podobieństwa do przyjętego wzorca).

Inna definicja mówi:

Aerotriangulacja to uzgodnienie najbardziej prawdopodobnych parametrów lub współczynników modelu opisującego związek współrzędnych terenowych i współrzędnych obrazowych punktów homologicznych (lub wyznaczenie zbioru punktów homologicznych), na drodze połączeniu zdjęć/obrazów/modeli w jednolitą sieć przestrzenną Niewiadomymi w aero są EOZ i wsp. punktów wyznaczanych

Obecnie stosowane są dwie metody aerotriangulacji cyfrowej:

1.    Metoda półautomatyczna, gdzie operator interaktywnie wybiera jeden punkt wiążący w pobliżu nominalnego położenia w pasie pokrycia podłużnego lub poprzecznego zdjęć lotniczych. Punkt ten transferowany jest metodą korelacji obrazów (image matching) na wszystkie zdjęcia, na których występuje. W przypadku nie osiągnięcia założonych dokładności operator wybiera inny punkt. Półautomatycznym oprogramowaniem jest

np. ISAT stosowany na ImageStation firmy Intergraph oraz Triada na stacji cyfrowej Delta.

2.    Metoda automatyczna, gdzie punkty wiążące są automatycznie wybierane, transferowane i mierzone (na wszystkich zdjęciach, na których występują) w dziewięciu nominalnie rozmieszczonych rejonach (oknach). Pomiar odbywa się nie w jednym punkcie, ale w grupie punktów znajdujących się w tych rejonach. Jako punkty wybierane są szczegóły terenowe przy pomocy operatora Fórstnera.