86317

Mediolanu, aby tam czekać na rozstrzygnięcie się sprawy. Rząd próbował poczynić pewne kroki, aby uchronić demokrację, ale król Wiktor Emanuel III postanowił powierzyć funkcję premiera Mussoliniemu, który został w końcu premierem 29 października 1922 roku. W koalicyjnym rządzie dodatkowo objął funkcję ministra spraw wewnętrznych i zagranicznych.

Na początku panowania faszystów były pozory demokracji: parlament, działały partie niefaszystowskie, wychodziła niefaszystowska prasa. Już w 1923 roku utworzona została Ochotnicza Milicja Bezpieczeństwa Narodowego i „szwadrony bojowe” stały się armią polityczną Mussoliniego, oficjalnie finansowaną przez państwo. Mussolini uzyskał zgodę liberałów na wprowadzenie nowego prawa wyborczego, zgodnie z którym, która patia otrzyma ponad 25% głosów, będzie miała 2/3 miejsc w parlamencie.

Z pomocą tego przepisu faszyści w koalicji z nacjonalistami odnieśli w 1924 roku wielkie zwycięstwo wyborcze. Powołany został nowy rząd, w skład którego wchodzili wyłącznie faszyści. Pozostała monarchia, także parlament, którego rola zmalała, gdy powołana została Wielka Rada Faszystowska, która podejmowała decyzje w najważniejszych dla państwa sprawach.

Jednak pojawiali się ludzi z opozycji, którzy nie chcieli faszyzmu i Mussoliniego. Jeden z nich, poseł z ramienia partii socjalistycznej, Giacomo Matteotti, zażądał przywrócenia swobód demokratycznych. Wkrótce został zabity przez faszystowską bojówkę terrorystyczną, która za pośrednictwem szefa policji, gen. de Bono, otrzymała rozkazy od Mussoliniego. To oburzyło wielu ludzi, nawet członków partii faszystowskiej.

Mussolini umacniał swoją pozycję, cieszył się poparciem króla, przemysłowców, bankierów i Kościoła, którzy uważali, że faszyzm jest mniejszym złem od komunizmu.

Po zabójstwie Matteottiego z partii faszystowskiej usunięto „niepewne elementy”. W 1926 roku rozwiązano wszystkie opozycyjne partie i organizacje społeczne. Wydana została „Ustawa o obronie państwa”, która umożliwiła