97506

Art. 111 konstytucji: wszystkim obywatelom poręcza się wolność sumienia i wyznania, nikt nie może być z powodu swego wyznania i przekonań religijnych ograniczony w prawach przysługujących innym obywatelom. Wszyscy mogą wyznawać wiarę publicznie i prywatnie, ale musi się to dziać z poszanowaniem porządku publicznego i obyczajowości.

Art 112 - wolności wyznania nie wolno używać w sposób przeciwny ustawom. Nikt nie może uchylać się od spełnienia obowiązków publicznych z powodu swych wierzeń religijnych, nikt nie może być zmuszany do udziału w czynnościach religijnych, o ile nie podlega władzy rodzicielskiej lub opiekuńczej.

Art. 113 zakładał, że każdy związek religijny uznany przez państwo ma prawo urządzać zbiorowe i publiczne nabożeństwa, może posiadać majątek i dowolnie nim zarządzać.

Art 114 sankcjonował szczególną pozycję Kościoła rzymskokatolickiego - wyznani to, będące religią przeważającej większości narodu zajmuje w państwie naczelne stanowisko wśród równouprawnionych wyznań., a stosunki z państwem określi konkordat. Art. 115 stwierdzał, że prawnie uznane kościoły mniejszości religijnych i związki religijne rządzą się same własnymi ustawami, zaś stosunek państwa do tych kościołów i wyznań będzie ustalony w drodze ustawy po porozumieniu się z ich prawnymi reprezentacjami.

Art. 116 - uznanie prawne nowego związku nie może być odmówione związkom, których urządzenia, nauka i ustrój nie są przeciwne porządkowi publicznemu ani obyczajowości.

W 1932 roku Sejm uchwalił ustawę o podatku kościelnym znoszącą ustawodawstwo państw zaborczych i ustalającą nowe zasady wymiaru podatku kościelnego. Do ustawy tej jednak nie wydano rozporządzenia