99072

Lobbiści działają otwarcie jako przedstawiciele swoich klientów i pracodawców.

Co ciekawe lobbing stosują także parlamentarzyści ( np. kongresmeni w USA) wobec pozostałych deputowanych, zwłaszcza zasiadających w odpowiednich komisjach.

Ix>bbiści są ważnym źródłem informacji o sprawach, które reprezentują, toteż są niejednokrotnie wzywani przez komisje Kongresu w celu udzielenia niezbędnych wyjaśnień.

Okazuje się, że lobbista to reprezentant, czy agent cudzych interesów.

Grupy interesu mogą zlecać profesjonalnym lobbystom reprezentowanie ich interesów, płacąc im za określone usługi.

W ogóle, lobbing to praktyka stosowania nacisku lub prezentowania argumentów w celu przekonania polityka do podjęcia decyzji korzystnej z punktu wadzenia interesu danej grupy nacisku.

Ekonomiczne grupy interesu mogą nawet zatrudniać odpowiedniego urzędnika pełniącego funkcję lobbysty.

Tak też lobbing to działanie instytucjonalne stosowane wobec parlamentarzysty, ministra lub urzędnika. Chodzi zatem wywieranie wpływu, a nawet presji, na proces decyzyjny w sferze polityki.

Jak na rasie słabe są lobby, które walczyłoby o zniesienie instytucji „lobbowania”.

Zjawisko lohbowania staje się zjawiskiem coraz bardziej powszechnym, niemalże nieuchronnym, „swoista chorobą”, docierającym i rozprzestrzeniającym się w krajach „nowych demokracji”, w tym także w Polsce.

Głoszone są diametralnie różne opinie, mianowicie iż lobbing jest zjawiskiem pozytywnym lub negatywnym, które nie jest obojętne jeśli chodzi o kulturę polityczną.

Jedną z negatywnych tendencji zjawiska lobbowrania to tendencja zmierzająca do upartyjnienia państwa, a więc do tworzenia państwa partyjnego. Oznacza to, że takie lub inne ugrupowanie polityczne pragnie zawłaszczyć sobie instytucję państwa, a przywódca partii kreuje się na „ojca opatrznościowego” narodu, ograniczając podmiotowość społeczeństwa. Rodzić to może tendencje autorytarne, wpływając dysfunkcjonalnie na otwartą i uczestniczącą kulturę polityczną.

lobbing jest nader często emanacją interesów partykularnych. Oznacza to, że z lobbingiem nierozerwalnie związana jest tendencja do artykułowania celów partykularnych w sferze polityki, niejednokrotnie sprzecznych z tendencjami uniwersalistycznymi.

Może także zdarzyć się, że grupy interesu i tendencje partykularne mogą być ujmowane jako przeciwwaga wobec społeczeństwa masowego i „masowej kultury politycznej”, kształtującej się pod wpływem globalizacji.

Jednakże omnipotencja grup interesu i nacisku oraz tendencje partykularne i woluntarystyczne są dysfunkcjonalne wobec pluralistycznego społeczeństwa obywatelskiego i jego demokratycznej uczestniczącej kultury politycznej.

Uwzględniając postulat optymalizacji demokratycznej uczestniczącej kultury politycznej za stosowne i niezbędne uznaje się wzmocnienie współpracy między państwem a grupami społeczeństwa obywatelskiego w celu stymulowania stanu legitymizacyjnego władzy politycznej.

Z drugiej strony grupy interesu (oraz nacisku) mogą stać się formami partycypacji politycznej, czyli dobrowolnego i aktywnego współudziału w decydowaniu o sprawach publicznych.

Grupy interesu ( i nacisk) wpływają na proces decyzyjny, stymulują funkcjonowanie instytucji politycznych, kreują ich wizerunek, wyznaczają lad polityczny w państwie w sensie pozytywnym bądź negatywnym.

Również grupy interesu (i nacisku) mogą stymulować i preferować określone wartości polityczne, pojmowane egoistycznie lub w kategoriach obywatelskich. Mogą upowszechniać