99395

od schyłku XIX w. do lat trzydziestych bieżącego stulecia objęły obszar 25 min km. Następne trzydziestolecie przyniosło jeszcze większe zmiany.

Literatura z zakresu geografii polityczną obejmuje wiele prac poświęconych zagadnieniom

0    charakterze: ogólnym i regionalnym reprezentujących różne założenia metodologiczne

1    metodyczne.

Kierunki/szkofy geografii politycznej:

•    szkoła niecka: F. Ratzeł, A. Supan, A. Hettner, W. Vogel. R. Sieger, O. Maul. K. Haushofer, E. Obst, E. Banse, P. Schóller, M. Schwnd.

•    szkoła francuska: E. Reclus, J. Brunhes, C. Vallaux, Vidal de la Blachę, A. Demangeon, A. Siegfried, J. Anceł, M. Soare, Y. Goblet i J. Gottman,

•    szkoła anglosaska: H. Mackinder, Curzon of Kedleston, G. Fairgrieve i C. B. Fawcett,

•    szkoła amerykańska: T. Bowman, D. Whittlesey, T. Hartshome, G. E. Pearcy,

N. J. G. Pounds, L. Alexander. H. Weigert, D. Jones, W. A. D. Jackson, N. Ginsburg, S. Cohen, R. E. Kasperson, J. V. Minghi.

Powyższa klasyfikacja kierunków oparta na kryteriach przynależności narodowej autorów, ma charakter formalny i schematyczny. Tematyką geograficzno-polityczną zajmowali się nie tylko geografowie niemieccy, francuscy i anglosascy.

I. A. Wtwer to wybitny przedstawiciel geografii politycznej w Związku Radzieckim. Prace w tej dziedzinie kontynuują: W. W. Wolski, J. M. Majergojz, A. E. Słuka.

Polscy uczeni: E. Romer, L. Sawicki, J. Smoleński, S. Pawłowski, B. Olszewicz, J. Wąsowicz, S. Nowakowski, S. Srokowski, St. Leszczyclci (w okresie powojennym) J. Czyżewski, A. Zierhoffer, M. Kiełczewska - Zaleska

Bardziej wnikliwa klasyfikacja kierunków geografii politycznej uwzględnia różnice metodologiczne i merytoryczne.

Na tej zasadzie T. Renner wyróżnia trzy główne kierunki:

1.    Kierunek krajobrazowy badanie przejawów działalności i organizacji politycznej, które znajdują swój wyraz w krajobrazie. Przedstawiciele tego kierunku koncentrują więc swoją uwagę na takich problemach, jak położenie, obszar i kształt państwa, podział administracyjny, granice państwowe, ugrupowania międzynarodowe.

2.    Kierunek ekologiczny nie tyle opisuje i interpretuje obszary polityczne, ile przedstawia i wyjaśnia sposobu przystosowania się postaw ludzi i struktur politycznych do charakteru danego obszaru Zwolennicy tego kierunku zajmują się więc polityczno-geograficzną adaptacją grup społecznych do warunków naturalnych.

3.    Kierunek organiczny opiera się na ratzlowskiej koncepcji państwa jako organizmu. Błędne założenia metodologiczne tego kierunku przyczyniły się do wypaczenia geografii politycznej w postaci geopolityki.