3389187277

odpowiednika Mosadu. Obie służby dzieliły tu wspólny lokal.

Na początku lat osiemdziesiątych Mosad miał kontakty z wieloma bogatymi rodzinami libańskimi, plącąc im za informacje. Mosad płacił nawet gangom i niektórym Palestyńczykom (chociaż, niewielu Palestyńczyków na to sie godziło) z obozów dla uchodźców za informacje wywiadowcze i inne usługi. Sytuacja, w jakiej trwał Liban, odpowiadała temu, co Izraelczycy nazywaja "halemh". Jest to arabskie słowo, które można przetłumaczyć jako "wrzaskliwy bałagan". Gdy zas zaczęły sie porwania obywateli państw zachodnich, a szczególnie tzw. biznesmenów, to bezholowie pogłębiło sie.

I tak pod wpływem Mosadu, mającego liczne związki w Libanie, oraz ministra obrony. Ariela Szarona, nazwanego "największym jastrzębiem wśród jastrzębi", a który az palii sie do wojny, Begin, premier Izraela znalazł sie w sytuacji, gdzie musiał podjąć decyzje wejścia wojsk izraelskich do Libanu. Szaron i ludzie Mosadu powiedzieli:

"nadszedł juz czas, by przepędzie OWP z południowego Libanu, gdzie Palestyńczycy utrzymują pozycje, z których ostrzeliwuja izraelskie wsie w pobliżu północnej granicy i wysyłaj a z nich uzbrojonych ludzi".

W rzeczywistości, to Izraelczycy umiejętnie prowokując zmuszali Palestyńczyków do "otwarcia ognia" i ostrzeliwania izraelskich pozycji, które ulokowane były w bardzo bliskiej odległości niektórych wiosek, co później posłużyło za pretekst do inwazji na Liban.

Po wojnie Yom Kippur w 1973 roku żołnierze Szarona nazywali go "Arikiem, Królem Izraela". Szaron, człowiek niewielkiego wzrostu: 5 stóp i 6 cali i wazacy 235 funtów, określany byl często (ze względu na wygląd i styl działania (jako "buldożer”. W wieku 25 lat dowodził izraelskim rajdem komandosów (na terytorium Jordanii (którzy zabili wielu niewinnych Jordańczyków, co wobec dużego "rozgłosu" tej akcji, zmusiło pierwszego premiera Izraela, D. Ben-Guriona, do publicznych przeprosin.

W ostatnich miesiącach przed izraelska inwazja w Libanie OWP domyślała sie nadchodzącego ataku i dowództwo wydało rozkaz wstrzymania ostrzeliwań izraelskich pozycji jak i wiosek. W ciągu wiosny 1982 r. Izrael czterokrotnie dokonywał koncentracji sil inwazyjnych w pobliżu północnej granicy. Za każdym razem, w ostatniej chwili, wojska te były wycofywane. Begin zapewniał, ze jeśli Izrael kiedykolwiek zaatakuje, to jego wojska dojdą tylko do rzeki Litani (ok. 18 mil na północ od granicy izraelskiej) i tak odsuną Palestyńczyków, by nie mieli oni w swoim zasięgu osiedli izraelskich. Izrael nie dotrzymał obietnicy. Szybkość z jaka Izraelczycy pojawili sie w Bejrucie, świadczyła, ze nigdy nie zamierzano tej obietnicy dotrzymać.

W kwietniu 1982 r. Izrael wycofał sie z Synaju, okupowanego od wojny sześciodniowej w 1967 roku. W ten sposób Izrael częściowo zrealizował zawarte w 1979 roku porozumienie z Egiptem. Było to, wymuszone porozumienie na Egipcie, przez międzynarodowe siły syjonistyczne z korzyścią dla Izraela. Miedzy innymi, od tego czasu datuje sie infiltracja rządu egipskiego przez siły syjonistyczne. Ale gdy Izraelczycy likwidowali resztki osiedli żydowskich na Synaju, rząd juz przygotowywał sie do zerwania obowiązującego od lipca 1981 roku porozumienia o przerwaniu ognia na 63-milowej granicy libańskiej. W 1978 roku izraelskie siły z 10 tysiącami żołnierzy i 200 czołgami napadły na Liban, ale nie zdołały wyprzeć OWP.

6 czerwca 1982 roku, w niedzielny poranek, rząd Begina dal Szaronowi zielone światło dla rozpoczęcia inwazji. Tego samego dnia dowódca sil ONZ w Libanie (UNIFIL), irlandzki generał William Callaghan, pojechał do sztabu izraelskiego północnego dowództwa w Zefat, by przedyskutować niektóre sprawy związane z przerwaniem ognia miedzy Izraelem a OWP przez granice libansko-izraelska. Zamiast rozmów, szef sztabu armii izraelskiej gen. Rafael Eitan poinformował Callaghana, ze za 28 minut Izrael zaatakuje Liban. (Callaghan absolutnie nie byl tym zaskoczony. Można sie domyślać, ze gen. Callaghan bardzo dobrze wiedział, jaki scenariusz ma nastapic, a jego przyjazd do sztabu izraelskiego byl po prostu tylko formalnością). I rzeczywiście, 60 tysięcy żołnierzy i ponad 500 czołgów wkrótce najechało na Liban. Była to fatalna kampania, która wprawdzie doprowadziła do usunięcia z tego kraju około 11 tysięcy żołnierzy palestyńskich, ale zaszargala (i tak bandycki (obraz Izraela w oczach opinii międzynarodowej i kosztowała, życie 462 izraelskich żołnierzy, nie licząc 2 218 rannych.

Gdy jedne oddziały izraelskie walczyły z OWP na południu, inne dotarły juz do chrześcijańskich falangistów Dzemajela na przedmieściach Wschodniego Bejrutu. "Początkowo" ludność chrześcijańska witała żołnierzy izraelskich jako wyzwolicieli i obsypywała ich ryżem (jest to stara tradycja wśród tego narodu), kwiatami i słodyczami, by po paru dniach walk uciekac przed nimi jako "okrutnymi oprawcami". Natomiast Zachodni Bejrut, z kilkunastoma tysiącami bojowników OWP i 500-tysieczna ludnością, został otoczony i znalazł sie w

15