5027719770

Wzrost wartości firmy jest możliwy dzięki rozwojowi a w warunkach konkurencji na rynku podstawowym czynnikiem jest wiedza. Wiedza stała się także towarem, ale w przedsiębiorstwie jest przede wszystkim podstawowym elementem kapitału intelektualnego.

Przedsiębiorstwa stosując zasadę „przystosowalności”, czyli dopasowania systemów zarządzania do wewnętrznych i zewnętrznych warunków funkcjonowania, starają się wykorzystać różne metody i techniki, które są charakterystyczne dla różnych koncepcji zarządzania.

Zasoby „środki trwałe” stanowią w wartości aktywów przedsiębiorstwa często ponad 50%, a ich stan (procent zużycia) oraz efektywność ich wykorzystania mają istotny wpływ na osiąganie celu przedsiębiorstwa - wzrostu wartości firmy. Obserwacja działań przedsiębiorstw w ramach badań CPBR 13.2 jak i późniejszej współpracy z Instytutem Technologii Eksploatacji oraz BalticBerg Institut wykazuje, że tylko niewielka liczba przedsiębiorstw dostrzega ten problem.

Stwierdziłem, że tylko przedsiębiorstwa, które rozpoczęły wdrażanie systemów standaryzowanych zarządzania UR w swojej strategii uwzględniają, że stan środków trwałych zależny jest od właściwości eksploatacyjnych środków trwałych oraz procesów użytkowania i obsługiwania.

Obserwacja przedsiębiorstw wdrażających systemy UR oraz analiza literatury zagranicznej pozwala na stwierdzenie, że efektywność wykorzystania środków trwałych zależy od efektywności zarządzania eksploatacją środków trwałych tj. zarządzanie użytkowaniem i obsługiwaniem (utrzymaniem ruchu). W nowoczesnych systemach dąży się do integrowania procesu użytkowania z procesami obsługiwania. Przykładem jest stosowanie „autonomicznego obsługiwania” polegającego na współudziale operatora (użytkownika) z pracownikami służb utrzymania ruchu.

Podstawą „autonomicznego obsługiwania” jest wykonywanie podstawowych czynności obsługowych (czyszczenie, drobne regulacje) przez operatora i obowiązku zgłaszania służbie utrzymania ruchu wszystkich symptomów niewłaściwej pracy urządzenia technicznego.

W monografii zwróciłem uwagę, że od momentu ogłoszenia nowego paradygmatu obsługiwania przez J. Moubray’a, procesy obsługiwania postrzegane są jako element polityki biznesowej przedsiębiorstwa.

Istota nowego paradygmatu obsługiwania to postrzeganie środka trwałego jako narzędzia realizacji celów biznesowych, a nie tylko dążenie do zwiększonej niezawodności.

12