93763646

nia ich parametrów, tzn. orientacji wewnętrznej. Osoby specjalizujące się w fotogrametrii opracowały kilka metod wyznaczania owej orientacji, takich jak [9]:

•    użycie równań rzutowania,

•    kalibracja za pomocą wiązek promieni,

•    kalibracja za pomocą powierzchni testowej,

•    i inne techniki (np. użycie punktów zbiegu).

Istnieje wiele problemów związanych z wyznaczeniem elementów orientacji wewnętrznej i zewnętrznej aparatów fotograficznych, jak i kamer fotogrametrycznych. Jednym z nich jest błąd fotografii w odniesieniu rzutu środkowego, który ma swoje źródło w niedoskonałości obiektywu. Błędy te powodują, iż promienie rzutujące wychodzą pod nieco innym kątem niż wchodzą. Nazywane są one dystorsją i występują w każdego rodzaju aparatach i kamerach. Z tego względu sprzęt fotogrametryczny wyposażony powinien być w wysokiej klasy obiektywy, aby błąd dystorsji nie przekraczał 5pm. Dodatkowym problemem jest niepłaskość materiału fotograficznego. Aby redukować błędy spowodowane tym faktem, stosuje się klisze szklane. Położenie punktu głównego zdjęcia i stała kamery, również są elementami orientacji wewnętrznej. Wyznaczenie głów nego zdjęcia, zwłaszcza przy zwykłych aparatach jest niemożliwe. Ze względu na to, że obiektyw wprowadza pewne zniekształcenia, konieczne jest wprowadzenie korekty zniekształceń soczewki. Ponieważ zniekształcenia rozchodzą się radialnie, przydatna jest znajomość położenia punktu głównego zdjęcia. Kamen fotogrametry czne są więc budowane w taki sposób aby elementy orientacji wewnętrznej byty stałe. Jeżeli konstrukcja kamery dopuszcza ich zmienność to mogą one przyjmować wybrane wartości (skokowa zmienność) i powinna być zapewniona ich powtarzalność.

W przy padku posiadania ortofotografii, która ma być płaszczyzną rzutującą, pojawia się problem ustalenia jej położenia. Przyjmując ortofotografię jako płaszczyznę zdjęcia kamery, pozostaje problem ustalenia pozycji tej kamery'. Odnosząc się do rekonstrukcji przy wykorzystaniu systemów komputerowych jest to ważne zagadnienie. Krótko mówiąc rozwiązanie opiera się na wykorzystaniu punktów o znanych współrzędnych (3 punkty), które mają swoje odpowiedniki na schemacie architektonicznym.

5. Przykład wykorzystania zdjęć do rekonstrukcji budynku

Za przykład modelowania obiektów 3D za pomocą metod fotogrametrycznych, może posłużyć rekonstrukcja nieistniejącego Odwachu na Rynku Głównym w Krakowie. Do stworzenia tego modelu posłuży ło 7 archiwalnych czarno-białych zdjęć, które zostały wykonane nieznanymi kamerami fotograficznymi. Zdjęcia te byty niemetryczne, o nieznanej orientacji wewnętrznej i zewnętrznej. Ustalono, że fotografie wykonano z dwóch rejonów Rynku, dlatego wyznaczono orientację dla pojedynczych zdjęć. Do tego celu wykorzystano fotopunkty pomierzone metodą geodezyjną. Do obliczenia przestrzennych współrzędnych punktów Odwachu użyto metody DLT. Wszystkie obliczenia były wykonywane wg zaplanowanej kolejności. Najpierw obliczono parametry' dla zdjęć, w których lokalizacja fotopunktów⁷ była najlepsza. Wyznaczone punkty posłużyły następnie jako fotopunkty dla zdjęć gorszej jakości. Po wyliczeniu i ustaleniu wszystkich współrzędnych odbyła się komputerowa wizualizacja w programie Micro-Station SE. Pierwszy m krokiem było skonstniowanie modelu szkieletowego, a następnie nakładano na model tekstury ze zdjęć, które byty dobrej jakości oraz takie gdzie budynek nie jest zasłonięty innymi fragmentami otoczenia [5],

250