1404384727

danego rozwiązania pod względem innych wartości granicznych także określonych przez normatyw

§ 24.7 określa graniczne wartości krzywych wypukłych i wklęsłych niwelety |ezdni. W praktyce często można się spotkać z rozwiązaniami, w których projektant zastosował minimalny promień przewidziany przez normatyw, jednak zapomniał o konieczności równoczesnego sprawdzenia warunków widoczności na zatrzymanie określonych w § 168 (na co zwraca uwagę treść § 24.7!). W konsekwencji zaprojektowany profil drogi nie spełnia podstawowego warunku bezpiecznego poruszania się pojazdów. Decydując się więc na minimalną lub jemu bliską wartość promienia tuku pionowego, należy zawsze pamiętać, że jest to w większości przypadków możliwe tylko dla niewielkich różnic wyokrąglanych pochyleń. Szczególnie należy zwrócić na ten problem uwagę dla dróg o niskiej prędkości projektowej.

Podobny problem można zauwazyc. obserwując miejsce umieszczenia barier ochronnych w przekroju drogi, co ma istotne znaczenie dla warunków widoczności na tukach poziomych. § 129.2 precyzuje odległość prowadnicy lica bariery ochronnej lub podstawy betonowej bariery pełnej od krawędzi pasa ruchu lub krawędzi jezdni. Można powiedzieć, że regułą stało się umieszczanie barier na lukach poziomych, tylko w oparciu o wartości określone w § 129.2, a bez analizy wpływu ich prowadzenia na warunki widoczności (rys. 3). Często zdarza się. ze po analizie widoczności, barierę ochronną należy odsunąć nawet o parę metrów. Jeżeli jest ona umieszczona w przekroju drogi z uwagi na wysokość nasypu, to warto czasem rozwazyc złagodzenie jego skarp, tak aby nie było konieczności jej stosowania. Może się nawet wtedy okazać. że w konsekwencji otrzymamy mniejszą zajętość terenu. Dużym problemem, niestety coraz bardziej powszechnym, są bariery na obiektach. W przypadku kłopotów z widocznością należałoby bowiem poszerzyć obiekt tak. aby bariera skrajna me pogarszała warunków widoczności na luku. wprowadzić ograniczenie prędkości lub zastosować warstwę ścieralną o podwyższonej szorstkości.

Istotne jest też zwrócenie uwagi na sposób prowadzenia barier ochronnych juz na etapie koncepcji Ma to szczególne znaczenie przy doborze wartości promieni luków poziomych

Rys. 3. Bariera skrajna - najmniejsza odległość widoczności na zatrzymanie według § 168 to 110 m - rzeczywista około 60 m (lot. Paweł Mieszkowski)

Rys. 4. Bariera w pasie dzielącym - najmniejsza odległość widoczności na zatrzymanie według § 168 to 120 m - rzeczywista około 60 m Itot. Paweł Mieszkowski)

i szerokości pasa dzielącego dróg dwujezdniowych Mozę się. bowiem okazać, że na zaprojektowanej szerokości pasa dzielącego nie można umieścić wymaganej bariery z uwagi na widoczność na luku poziomym (rys. 4). Istnieje także niespójność przepisów, dotyczących odległości lica bariery stalowej lub podstawy betonowej bariery pełnej od krawędzi jezdni, pomiędzy omawianym rozporządzeniem a rozporządzeniem Ministra Infrastruktury w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach.

W omawianym rozporządzeniu można także znaleźć zapisy wzajemnie sprzeczne. Załącznik nr 3 określa warunki widoczności na wjazdach z pasem włączania. W pkt. 1 można przeczytać, że określane warunki widoczności dotyczą pasów włączania na jezdnie dróg klasy A. S oraz GP Stąd wniosek, że na pasach włączania na drogi klasy G ww. warunki nie muszą być spełnione. Tymczasem § 80.2 jasno określa możliwość zastosowania na skrzyżowaniu dróg klasy G. węzła typu WB. a więc także wjazdów z pasem włączania (!).

Problem zapewnienia widoczności jest o tyle istotny, że jest to parametr decydujący wprost o bezpieczeństwie ruchu i jego lekceważenie zawsze będzie pociągać za sobą |X>wazne konsekwencje.

Prostota przepisu to podstawa sukcesu

Na koniec należy jeszcze poruszyć kwestię jasności i jednoznaczności sformułowanych przepisów w rozporządzeniu. W założeniu akt prawny powinien być napisany w taki sposób, aby był klarowny i jednoznaczny już po pierwszym przeczytaniu. Wszelkie niejasności mogą tylko powodować niezrozumienie intencji autorów lub też być podłożem do interpretacji. Doskonałym przykładem jak bardzo można skomplikować dość jasny przepis jest § 134.4.1. który traktuje o usytuowaniu osłon przeciwolśnieniowych. Według rozporządzenia należy je stosować między innymi na: Juku w planie przy pochyleniu podłużnym drogi do 2%, na którym odchylenie osi tego luku od stycznej w odległości równej wymaganej

250