Podatkami są wszystkie wąsko rozumiane podatki, także da, składki na ubezpieczenia zdrowotne, społeczne oraz składki i wpłaty na państwowe fundusze celowe, takie jak państwowy fundusz pracy czy rehabilitacji osób niepełnosprawnych.
W Polsce z dwoma podanymi wyjątkami wąsko rozumiane podatki w porównaniu z wysoko rozwiniętymi państwami UE bynajmniej nie są wysokie, raczej niskie. Natomiast składki na ubezpieczenia społeczne i inne narzuty na płacę są bardzo wysokie, obniżają one konkurencyjność polskich towarów zarówno na rynku krajowym jak i rynkach zagranicznych.
Mianem podatków określamy jedynie specyficzne świadczenia pieniężne podatników na rzecz władzy publicznej. Pieniężny charakter podatków odróżnia te podatki od tradycyjnych danin publicznych, pobieranych w naturze i w postaci świadczeń osobistych.
Podatki są przymusowymi świadczeniami podatników na rzecz władzy publicznej. Państwo ustanawia obowiązek podatkowy w odniesieniu do określonych kategorii podatników i w razie uchylania się przez nich od tego obowiązku egzekwuje podatki w określonym trybie przy wykorzystaniu przymusu. Podatki są jednostronnie ustanawiane przez państwo, a ich rodzaj i wysokość nie podlega negocjacjom między podatnikami, a państwem. W systemie demokracji parlamentarnej podatnicy mają jedynie pośredni wpływ na kształt systemu podatkowego, wpływ ten wyraża się w głosowaniu na określoną partię. Partie na ogół w pewnym stopniu różnią się programami wyborczymi. Te programy dotyczą również gospodarki i najważniejszych danin publicznych, którymi są podatki.
W przeciwieństwie do pożyczek podatki są świadczeniami bezzwrotnymi, oznacza to, że jeżeli dany podatek został naliczony i pobrany od rozpatrywanego podatnika w sposób prawidłowy w odpowiedniej wysokości to w żadnych okolicznościach nie podlega on zwrotowi. Podatki są ustanawiane w celu zapewnienia środków na wykonywanie zadań publicznych. Nie