6830720151

stadia rozwoju psychospołecznego wg. Eriksona.

Podstawowe zaufanie podstawowa nieufność (wiek 0-1).

Podczas tego stadium czynnikiem krytycznym jest charakter rodzicielskich interakcji z niemowlęciem. Jeśli niemowlęta są obdarzone należytą troską miłością i przywiązaniem, rozwijają poczucie zaufania. Gdy te podstawowe potrzeby nie są zaspokajane, dzieci stają się podejrzliwie, pełne lęku i nie mają zaufania do swojego otoczenia.

Podczas autonomii lub (poczucia) zwątpienia (wiek 1-3) rozwijają się zdolności motoryczne i umysłowe dają dziecku możliwość doświadczenia niezależności. Jeśli ten wzrastający pęd do badania świata jest wzmacniany, dzieci na ogół wyrastają na bardziej ufające sobie i autonomiczne. Jednak, jeśli ich rozwojowa niezależność spotyka rodzicielską dezaprobatą lub niechęcią, u dzieci może wytworzyć się niewiara w zdolności i zwątpienie we własne kompetencje.

Podczas trzeciego stadium dzieci przeżywają kryzys psychospołeczny znany jako inicjatywa lub poczucie winy (wieku 3-5). Udoskonalone z wiekiem zdolności rozwojowe skłaniają dziecko do przejmowania inicjatywy - spontanicznego badania środowiska i dokonywania odkryć. Rodzicielskie wzmacnianie będzie zachęcać dziecko do inicjowania określonych działań i skłaniać je do podejmowania aktywności skierowanej na osiągnięcie danego celu. Rodzicielskie ograniczenia mogą natomiast wzbudzać poczucie winy za każdym razem, gdy dzieci będą próbowały odkryć świat na własną rękę.

Przedsiębiorczość lub poczucie niższości (wiek 6-11) są wyrażane poprzez dziecięce pragnienie manipulowania obiektami i zdobywania wiedzy o tym, na jakiej zasadzie funkcjonują rzeczy. Taka przedsiębiorcza postawa zwykle prowadzi do ukształtowania się poczucia porządku reguł i zrozumienia natury otoczenia. Jeśli rodzice uważają takie zachowanie za niemądre, złośliwe lub kłopotliwe, to u dziecka może wówczas powstać poczucie niższości.

Piątym kryzysem psychospołecznym jest tożsamość lub pomieszanie ról (okres dorastania). Rozwojowe zadanie tego okresu polega na ukształtowaniu zintegrowanego poczucia ja, które jest osobiście akceptowane przez jednostkę i odmienne od innych.