Wprowadzenie
W najtrudniejszych chwilach ludzkiego życia w tradycji ludowej zwracano się do szczególnych świętych. Wyróżniają się tutaj zwłaszcza dwie postacie: św. Rita z Cascii i św. Antoni z Padwy. Oboje stali się z czasem filarami pobożności, która nauczyła się ewangelicznie „kołatać” do Boga z wiarą, że „zostanie jej otworzone” (por. Mt 7,7). W historii chrześcijaństwa jest jednak wielu podobnych świętych, zaczynając od św. Józefa aż po św. Annę, od św. Klary po różnych kanonizowanych lekarzy, wyczulonych na potrzeby ciała.
Uprzywilejowane, bo naczelne miejsce należy niezawodnie do Niepokalanej, zwłaszcza przez nabożeństwo Cudownego Medalika.
Modlitwa w sprawach na pozór beznadziejnych jest typowo chrześcijańska. Zwracamy się bowiem do Boga, który troszczy się o człowieka, a święci są po prostu pośrednikami do Niego jako Zbawcy i przywracają ludziom nadzieję.
Znaczenie tego rodzaju modlitw zostało podkreślone również w Instrukcji na temat modlitw w celu osiągnięcia uzdrowienia pochodzącego od Boga -dokumencie wydanym przez Watykańską Kongregację do spraw Nauki Wiary. Tekst ten jednak kończy się apelem o roztropność i o liczenie się z faktem,
5 +