1323792249

albo do Komitetu Specjalnego, którego skład i charakter działania zostały określone w załączniku do niniejszej Konwencji. Jeżeli powód nie skorzysta! z uprawnień, przyznanych mu w niniejszym ustąpię, z uprawnień tych mogą skorzystać pozwany lub arbitrzy.

4.    Przewodniczący lub Komitet Specjalny, do którego skierowano prośbą, mogą, zależnie od prpśby:

a)    wyznaczyć arbitra jedynego, jeśli to zostało uzgodnione miądzy stronami, arbitra-przewodniczącego, su-perarbitra lub arbitra trzeciego;

b)    spowodować zastąpienie arbitra lub arbitrów wyznaczonych w innym trybie, niż przewidziany w ustąpię 2 niniejszego artykułu;

c)    oznaczyć miejsce arbitrażu, przy czym rozumie sią, że arbitrzy mogą obrać inne miejsce arbitrażu;

d)    ustanowić albo wprost, albo przez powołanie sią na regulamin dowolnie wybranej 'stałej instytucji arbitrażowej reguły postępowania, których powinni przestrzegać arbitrzy, jeżeli ci w braku porozumienia stron

- sami nie ustanowili reguł tego postępowania.

5.    Jeżeli strony przewidziały poddawanie mogących wyniknąć miądzy nimi sporów do rozstrzygania przez stałą instytucją arbitrażową, ale jej nie oznaczyły i nie osiągnęły porozumienia w tej kwestii, to powód może zwrócić się

0    oznaczenie tej instytucji stosownie do przepisów ustępu 3 niniejszego artykułu.

6.    Jeżeli w umowie arbitrażowej nie ma wskazania co do tego, w jakiego rodzaju arbitrażu — w stałej instytucji arbitrażowej czy w arbitrażu ad hoc — spór pomiędzy stronami powinien być rozstrzygnięty i jeżeli w tej sprawie strony nie doszły do porozumienia, to o rozstrzygnięcie tej kwestii powód może zwrócić się stosownie do przepisów ustępu 3 niniejszego artykułu. Przewodniczący właściwej Izby Handlowej lub Komitet Specjalny mogą albo odesłać strony do stałej instytucji arbitrażowej, albo wezwać strony do wyznaczenia swych arbitrów w terminie wskazanym przez przewodniczącego Izby Handlowej lub Komitet Specjalny

1    do powzięcia w tymże terminie kroków niezbędnych dla zorganizowania procesu arbitrażowego. W ostatnim przypadku mają zastosowanie ustępy 2, 3 i 4 niniejszego artykułu.

7.    Jeżeli w ciągu 60 dni od chwili otrzymania prośby o wypełnienie jednej z funkcji wyliczonych w ustępach 2, 3, 4, 5 i 6 niniejszego artykułu przewodniczący izby handlowej, do którego zwrócono się stosownie do przepisów jednego z wyżej wymienionych ustępów, nie podejmie odpowiednich kroków, wnioskodawca może zwrócić się do Komitetu Specjalnego o przejęcie funkcji, które nie zostały wykonane.

Artykuł V.

Zarzut niewłaściwości arbitrażu.

1. Zarzut niewłaściwości arbitrażu powinna strona zgłosić w sądzie arbitrażowym nie później od wniesienia przez nią zarzutów co do istoty sprawy, jeśli zarzut niewłaściwości jest oparty na nieistnieniu umowy o arbitraż, jej nieważności łub utraceniu przez nią mocy; zaęzut niewłaściwości oparty na tym, że kwestia sporna przekracza umocowanie arbitrów, powinien być zgłoszony, skoro tylko w toku postępowania arbitrażowego zostanie postawiona, kwestia, która według mnięmania strony zgłaszającej zarzut niewłaściwości przekracza granice kompetencji arbitrów. Zarzut niewłaściwości zgłoszony w późniejszych stadiach postępowania arbitrażowego może być uwzględniony, jeżeli arbitraż uzna przyczynę uchybienia terminu za usprawiedliwioną.

2.    Wspomnianych w ustępie 1 zarzutów przeciwko właściwości arbitrażu; jeżeli nie zostały one zgłoszone w ustanowionych w tym ustępie terminach, nie można wysuwać w późniejszym stadium postępowania arbitrażowego ani też w sądzie państwowym w toku postępowania dotyczącego czy to rozpoznania sprawy co do istoty, czy to wykonania orzeczenie^ arbitrażowego. Powyższe ma zastosowanie, o ile chodzi o zarzuty dotyczące kwestii, których wysunięcie jest pozostawione swobodnemu uznaniu stron z mocy prawa zastosowanego przez arbitraż albo z mocy prawa podlegającego zastosowaniu przez właściwy sąd państwowy zgodnie z normą kolizyjną kraju sądu. Decyzja arbitrażu o uchybieniu terminu może być jednak zaskarżona do sądu państwo-

3.    Sąd arbitrażowy, przeciw któremu zgłoszono zarzut niewłaściwości, nie powinien uchylać się od rozpoznania sprawy i ma prawo sam orzec co do swojej właściwości albo co do istnienia lub ważności umowy o arbitraż lub kontraktu, którego częścią składową jest ta umowa, z tym jednak, że takie orzeczenie sądu arbitrażowego może być następnie zaskarżone do właściwego sądu państwowego zgodnie z prawem kraju sądu.

Artykuł VI.

Właściwość sądów państwowych.

1.    Zarzut niewłaściwości sądu państwowego, uzasadniony istnieniem umowy o arbitraż i zgłoszony w sądzie państwowym, w którym wszczęła sprawę jedna ze stron umowy o arbitraż, powinien być zgłoszony pod rygorem utraty prawa do tego zarzutu wskutek upływu terminu, przed lub jednocześnie z podniesieniem zarzutów co do istoty sprawy, w zależności od tego, czy ustawodawstwo kraju sądu uważa zarzut niewłaściwości za kwestię prawa procesowego, czy materialnego.

2.    Przy orzekaniu w kwestiach istnienia lub ważności umowy o arbitraż sądy państwowe umawiających się państw, jeśli idzie o zdolność stron do działań prawnych, powinny kierować się prawem mającym zastosowanie do stron, a co do innych kwestii:

a)    prawem, któremu strony poddały umowę o arbitraż;

b)    w braku wskazań w tym względzie — prawem kraju, w którym powinno być wydane orzeczenie;

c)    w braku wskazania co do prawa, któremu strony poddały umowę o arbitraż, oraz jeśli w chwili, gdy ta kwestia została przedłożona do rozstrzygnięcia przez sąd państwowy, nie można ustalić, w którym kraju orzeczenie arbitrażowe powinno być wydane — prawem, mającym zastosowanie na mocy normy kolizyjnej sądu państwowego, w którym wszczęto sprawę.

Sąd, w którym wszczęto sprawę, może nie uznać umowy o arbitraż, jeżeli według prawa jego kraju dany spór nie może być przedmiotem rozpoznania arbitrażowego.

3.    Jeżeli jedna ze stron umowy o arbitraż zapoczątkowała postępowanie arbitrażowe, to sąd państwowy, do którego zwróciłaby się następnie druga strona z powództwem' w tym samym przedmiocie lub w kwestii nieistnienia, nieważności lub utracenia mocy umowy o arbitraż, powinien odroczyć wydanie orzeczenia w kwestii właściwości arbitrażu do czasu wydania orzeczenia arbitrażowego co do istoty sprawy, chyba że sąd państwowy miałby dostatecznie ważne powody do odstąpienia od tej zasady.

4.    Żądania jednej ze stron wydania przez sąd państwo wy zarządzeń tymczasowych lub zabezpieczających nie należy uważać ani za sprzeczne z umową o arbitraż, ani za przekazanie sprawy sądowi państwowemu do rozstrzygnięcia co do istoty sprawy.