1673068515

6

„Sokół” stawiał sobie za cel „pielęgnowanie gimnastyki” i dążył do fizycznego i duchowego odrodzenia narodu poprzez organizowanie ćwiczeń fizycznych, ponadto służył rozwijaniu tężyzny i kształtowaniu szeregu cech obywatelskich, takich jak poczucie obowiązku, dyscypliny, karności.

Obok „Sokoła” lwowskiego zaczęły powstawać kolejne gniazda na ziemiach polskich, z których szczególne znaczenie miało utworzenie w 1884 roku oddziału w Krakowie, będącym wówczas centrum życia umysłowego i kulturalnego Galicji.

Pomimo wielu zalet i korzyści płynących z rozwijania sprawności fizycznej pewną niedoskonałością panujących systemów gimnastycznych była ich jednostronność. Przeznaczone były bowiem głównie dla mężczyzn. Powstała zatem konieczność stworzenia nowych kierunków i metod nauczania odpowiadających psychofizycznym potrzebom i możliwościom kobiet. Na przełomie XIX i XX wieku wystąpiły pierwsze próby zerwania ze skostniałymi formami klasycznymi, rutyną i zacofaniem w sztuce ruchu i jego formach. Zaczęto łączyć gimnastykę z muzyką , a do zajęć wprowadzać akompaniament. Początki gimnastyki kobiet należy łączyć między innymi z nazwiskiem Adolfa Spiessa (1810-1858), który jako jeden z pierwszych wyodrębnił specjalną gimnastykę dla dziewcząt, charakteryzującą się obszernością ruchów i artystycznym wyrazem.

Do niewątpliwie osiągnięć Spiessa należy zaliczyć systematyzację ćwiczeń gimnastycznych oraz ich zróżnicowanie dla poszczególnych kategorii wieku. Wyróżniał w swej systematyce trzy podstawowe grupy ćwiczeń, a mianowicie: ćwiczenia wolne, przez które rozumiał ćwiczenia bez przyrządów, ćwiczenia z pomocą przyrządów oraz ćwiczenia porządkowe. Był ponadto