3147162759

Wiemy wszyscy/ że czasy/ które obecnie mamy nie są zbyt wesołe ani dla muzyków/ ani też dla fanów. Powiedz mi proszę, czy mimo całej tej sytuacji macie jakieś plany koncertowe?

jakieś mamy. Pomimo tego całego koszmaru, który ostatnio opanował nasz świat. Zaczynamy w październiku i mamy ogromną nadzieję, że cała ta sytuacja do tego czasu się uspokoi. Koncerty w Europie mamy zaplanowane na luty przyszłego roku. Czy do tego czasu będzie można już swobodnie koncertować? Tego chyba nie wie nikt. Z tego co obserwuje, to co prawda liczba zakażeń faktycznie rośnie, natomiast spada liczba przypadków śmiertelnych. Niektórzy naukowcy twierdzą, że organizm ludzki powoli wypracowuje mechanizmy ochronne przed tym wirusem. Może dojść do sytuacji, że co prawda nie pozbędziemy się tego wirusa, ale będzie on traktowany jako coś na zasadzie grypy i jego obecność stanie się po prostu normą. Raczej gorzej już nie będzie. Wokół tego całego covidu narosło też masę teorii spiskowych. Niektóre mogą być praw^r-dziw^re, ale niektóre są napraw^fdę szalone i oderwane od rzeczywistości (śmiech).

W1983 roku graliście trasę z Metallicą...

To nie prawda.

Nie?

Nie. Bo to oni grali z nami (śmiech).

(śmiech) Sorry/ za to faux pas. Ale powiedz jak wspominasz młodego Jamesa/ Larsa i ich kumpli.

Nasz ówezesny manager powiedział mi, że w USA będzie nas otwierał najwspanialszy zespół w San Francisco. Zapylałem: "Serio? Jour-ney będzie nas su portowa??” (śmiech). Okazało się, że jest to zespół o nazwie Metaliica. Myślę sobie "Kto do cholery???". Wtedy kompletnie o nich nie słyszałem. Ale posłuchałem ich demo. Pomyślałem, że brzmi to trochę jak Mo-torhead na potężnym speedzie. Goście ewidentnie mieli potencjał. Byli młodzi i bardzo entuzjastycznie nastawieni do tego, co robią. Zresztą zupełnie jak my. Trasa była świetna. Wszyscy mieliśmy kupę zabawy.

A powiedz mi proszę u boku jakiego zespołu występy najlepiej wspominasz?

Ciężko mi odpowiedzieć, gdyż graliśmy z masą zespołów przez te wszystkie lata. Na festiwalach dzieliliśmy scenę niekiedy. Graliśmy pełne trasy na przykład z Saxon. Świetna kapela i bardzo fajni ludzie. Wiele świetnych kapel grało także z nami na zasadzie suportu. Choćby wspomniana już Metaliica czy An-thrax. Wszystkie te grupy łączy to, że ich celem było za każdym razem zagranie wspaniałego show. My mamy dokładnie takie samo podejście do sprawy'. Jakiś czas temu graliśmy z Metaliica trasę po Ameryce Południowej. Przed tą trasą, nasz manager zapytał nas, czy mam ciągle kontakt z Larsem i ekipą. Odpowiedziałem zgodnie z prawdą, że tak a on na to trochę chyba w żartach "To weź tam podpytaj czy nie zgodziliby się na wspólną trasę”. Zapytałem. Zgodzili się. (śmiech).

Co sprawiło/ że zdecydowałeś się grać na basie?

Uwielbiałem gitarę ale postanowiłem nauczyć się grać na basie. W tym instrumencie było coś, co naprawdę do mnie przemówiło. Słyszałem, jak bas może zmieniać całą tonację

utworu w wykonaniu takich muzyków' jak między innymi Jimmy Lea ze Słade, Gary Thain z Uriah Heep czy Andy Fraser z Free

(żeby wymienić tylko kilku). W trzyosobowym zespole ten instrument pełni bardzo istotną rolę. Kiedy z bratem zakładaliśmy Raven. on rzucił stwierdzająco "Będziesz grał na basie”. A ja na to "OK., będę", (śmiech).

Praktycznie całą poważniejszą część Waszej kariery gracie jako trio. Nie myślałeś nigdy o tym, by zatrudnić drugiego gitarzystę?

Zaczynaliśmy jako kwartet i tak graliśmy przez kilka początkowych lat naszej działalności. Myślę, że trwało to około sześciu lat. Gdy w 1979 roku zespół opuścił Paul Bow'-den zatrudniliśmy drugiego gitarzystę w osobie Pete’a Shore’a. Niestety współpraca z nim nie należała do najłatwiejszych, więc podziękowaliśmy mu. Wówczas zaczęliśmy się zastanawiać czy' szukanie kolejnego gitarzysty ma sens. Może jednak lepiej spróbować jako trio. W sumie co nam zależało. Gdyby pomysł ten nie wypalił, to byśmy znów kogoś poszukali. Ale wypalił. Wszystko się zmieniło. Proces tworzenia muzyki uległ znacznemu skróceniu, jednocześnie każdy z nas miał do odegrania większą rolę i znacznie większą odpowiedzialność. Tutaj nikt nie był na doczepkę. A gościem na doczepkę w zespole jest być niezwykle łatwo i wygodnie. Jest to bardzo łatwe, gdy zespół składa się z czterech, pięciu czy więcej osób. Często problem ten niestety dotyczy gitarzystów' rytmicznych. Zresztą trzyosobowe zespoły to nie jakiś ewenement. Popatrz na przykład na Rush, Cream czy Motorhead. Granie we trzech w^rzniosło nas na wyższy poziom.

Gdy zakładałeś wraz z bratem Raven/ spodziewałeś się, że będziecie słucham przez dwie a na chwilę obecną to już nawet trzy generacje miłośników ciężkiego brzmienia?

Nie. Wszystko, co wówczas mieliśmy to pasja. Byliśmy młodzi, nikt z nas nie myślał, co będziemy robić za 45 łat. Ale kiedy cofam się w czasie i widzę to wszystko, co udało się nam przez te lata osiągnąć, to napraw^rdę robi mi się cieplej na sercu. Trzeba przyznać, że od samego początku sprzyjało nam szczęście. Teraz mamy w sobie ogromną ilość pasji, ale nieco innej niż w młodości. Widzimy jak nasz zespół jest ważny dla wielu ludzi, jak wielu fanów nas wspiera. Będziemy grać póki zdrowie nam na to pozwoli. Na tą chwilę cieszymy się, że doszliśmy do tego punktu, że możemy nagrać tak wspaniały album jak "Metal City”.

Jesteście zazwyczaj opisywani jako brytyjski zespół/ jednak od wielu lat mieszkacie w Stanach Zjednoczonych. Jak doszło do tego, żeście tam trafili?

Jak? Wsiedliśmy w samolot i żeśmy polecieli (śmiech).

Dobre! (śmiech).

A tak na serio, nigdy nie planowaliśmy się przenieść do USA na stałe. Pojechaliśmy tam ze względu na większe możliwości jakie daw^rał ten kraj. Mieliśmy tam pobyć przez krótki czas, jednak stopniowo się on przedłużał. 1 tak już zostało, jednakże ciągle czujemy nasz związek z Newcastle. Czujemy przywiązanie do naszych korzeni i nic tego nie jest w stanie zmienić.

Udało Ci się przestawić na amerykański styl życia?

Powiem Ci, że różnice w mentalności i stylu życia przeciętnego Brytyjczyka i przeciętnego Amerykanina są dość spore. Z drugiej strony dzisiaj świat wydaje się mniejszy niż miało to miejsce przed erą Internetu. Wiesz, Stany zawrze wyznaczały kierunek w kulturze masowej i w Europie można zaobserwować sporo elementów- amerykanizacji. I tych dobrych i tych złych. Kiedyś dla młodego zespołu metalowego Ameryka wydawała się czymś w rodzaju Świętego Grala. Tu była napraw^rdę olbrzymia baza fanów oraz mogłeś liczyć na znacznie bardziej profesjonalny management. Było też sporo pozytywnych rzeczy nie związanych z muzyką. Na przykład wszystko było otwarte 24h. Miałeś ochotę iść do baru o trzeciej nad ranem w środku tygodnia, to po prostu szedłeś. Co do metalowej społeczności, to jest ona tak samo zwariowana jak ta w Europie, Ameryce Południowej czy Japonii.

Bartek Kuczak

RAVEN

HMP

11