4558207069

38

strefy moreny kutnowskiej oraz z dna pradoliny. Te dwie strefy są terenem szczególnie silnego działania czynników niszczących.

Wysokość spągu trzeciej, najmłodszej gliny jest określana przez wysokość osadów złożonych przed ostatnim nasunięciem lądolodu (ryc. 20). W rzeźbie powierzchni występującej pod trzecią gliną w niektórych miejscach przebijają morfologiczne rysy podłoża (ryc. 20). Fakt ten można obserwować w północnej części terenu w okolicy Siedlca, gdzie odpreparowane zostały doliny południkowa i równoleżnikowa. W tej części na powierzchni zaznacza się także wzniesienie podłoża w Miko-lajewie i Topoli.

Ukształtowanie powierzchni południowej części badanego terenu wykazuje również wpływ podłoża. Wzniesienia powierzchni podplejsto-ceńskiej w Zagaju, I.eśmierzu i Łęczycy tworzą wysoczyzny. W tym okresie istniała także rynna pradoliny oraz dolina obecnie zajęta przez Bzurę.

Analiza map (ryc. 19, 20) wykazuje, że rzeźba powierzchni w poszczególnych okresach międzylodowcowych była pod wpływem denudacji i erozji. Procesy te nie doprowadzają jednak do zrównania, gdyż na dużych przestrzeniach omawianego terenu została odpreparowana powierzchnia podłoża. Nawrót do rzeźby podłoża po każdym zlodowaceniu jest bardzo wyraźny.

W ciągu całego plejstocenu najintensywniejsze niszczenie osadów zachodziło w dnie pradoliny. Nie przechowała się tu żadna glina. Dużą aktywność przejawiały czynniki niszczące również nad wypukłymi formami podłoża, które odzwierciedlały się w powierzchni w każdym okresie międzylodowcowym.

Analiza map przedstawionych na (ryc. 19, 20) wykazuje, że największe niszczenie osadów glacjalnych przypada na okres między pierwszą a drugą gliną morenową. W tym okresie zaznacza się działalność długotrwałej denudacji i erozji, które prawie zupełnie usunęły pierwszą, najstarszą glinę morenową. W tym okresie nastąpiła również akumulacja osadów, które reprezentują interglacjał wielki (ryc. 13). Na podstawie analizy przekrojów geologicznych (ryc. 12—17) oraz rycin 19 i 20 można sądzić, że najstarsza na badanym terenie glina morenowa pochodzi z okresu zlodowacenia krakowskiego, zwanego także połud-niowopolskim. Druga glina starsza odpowiada maksymalnemu stadium zlodowacenia środkowopolskiego. Trzecia glina morenowa należy do stadium nazwanego przez P. Woldstedta [67] Wartha, przez E. Riihlego [58] stadium mazowiecko-pcdlaskim i przez S. Z. Różyckiego [55a] stadium Warty.

Brak gliny morenowej w dnie omawianego odcinka pradoliny po-