5910202384

Piotrowski, Stettner i Balas, Metody badania pamięci roboczej

wydaje, dotyczą przede wszystkim działania centralnego systemu wykonawczego (tzw. n-back task: McElree 2001) i zadanie „Horyzont" (Nęcka 2000).

Badacze starają się projektować proste zadania minimalizujące wymagania wobec podległych podsystemów a jednocześnie badające funkcje kontrolne. Przykładem takiego zadania jest generowanie losowych interwałów czasowych (GIL) (Vandierendonck 2000a). Zadanie to polega na nierytmicznym, losowym stukaniu w klawisz komputera lub myszki. Zadanie wykorzystuje trudności, jakie sprawia przełamanie automatycznej tendencji do generowania regularnych rytmów. Aby tego uniknąć badany musi przez cały czas monitorować swoje reakcje. W przeciwieństwie do podobnych zadań (np. GLL, Towse i Neil, 1998), wydaje się, że zadanie to nie obciąża prawie wcale „pamięciowych" podsystemów pamięci roboczej (Vandierendonck, De Vooght i Van der Goten 1998).

Zauważając podobieństwo funkcji centralnego systemu wykonawczego i funkcji przypisywanych uwadze próbuje się też wykorzystywać proste zadania uwagowe do badania pojedynczych aspektów tej struktury i ich wzajemnych zależności. Na przykład Miyake i współpracownicy (2000) wyróżnili szereg funkcji, jakie może pełnić centralny system wykonawczy: a) „przełączanie" (np. między różnymi modalnościami, operacjami, zadaniami bądź schematami), b) monitorowanie napływających informacji i uaktualnianie pamięci roboczej, c) hamowanie (np. narzucających się reakcji, schematów reagowania). Zmierzyli je za pomocą

12