5998699486

14 Dariusz Wędzina

Charakterystyczne jest to, iż nawet w miejscach odwiedzanych głównie dla ich walorów wypoczynkowych” atrakcyjność turystyczna wzrasta proporcjonalnie do ilości, stanu zachowania oraz dostępności obiektów kultury materialnej - zwłaszcza zabytków architektury.

Ryc. 2. Dostępność do zabytków „po polsku”, pałac w Kamieńcu Ząbkowickim, lipiec 2008 (fot. autor)

Wymiernym wskaźnikiem znaczenia dziedzictwa kulturowego dla rozwoju turystyki może być analiza istniejących i projektowanych szlaków turystycznych, zarówno europejskich, jak i polskich”.

Prow adzone przez autora od wielu lat badania nad tożsamością kulturową młodzież}' licealnej i studenckiej regionu legnickiego przynoszą zaskakujące efekty - zwłaszcza w świetle programów szkolnych zawierających konieczność realizacji treści regionalnych czy też regionalistycznych (przynajmniej do roku szkolnego 2008-2009). Młodzi Ślązacy wykazują zatrważająco niską wiedzę (można zaryzykować stwierdzenie - brak wiedzy) zarówno na temat geografii historycznej swojego regionu, jak i dziedzictwa kulturowego będącego materialną, namacalną dokumentacją tejże geografii. Pozostawiając w tym miejscu głębszą analizę zjawiska, warto podkreślić powszechność wskazywania braku bezpośrednich kontaktów z zabytkiem jako przyczynę takiego stanu rzeczy.

Punktem wyjścia do rozważań na temat relacji edukacja a turystyka kulturowa jest przyjęcie twierdzeń o skuteczności edukacyjnej metod aktywnych. Klasyczny model nauczania problemowego w oparciu o metody aktywizujące opiera się na założeniu, że 40-90%

³³    Por. T. Lij ewski, B. Mikułowski, J. Wyrzykowski, op. cit., s. 35-73.

³⁴    Wśród wymienianych przez Z. Kruczka najważniejszych szlaków turystycznych w Polsce tylko 3 nie są typowymi szlakami kulturowymi, a o ich atrakcyjności w przeważającej części decydują walory przyrodnicze. Por. Z. Kruczek, Polska. Geografia atrakcji..., s. 259-260.