Maciej Szmit
znajomość dziedziny i posiadanie kwalifikacji zawodowych oraz opinii81 zakładu pracy zatrudniającego tę osobę lub organizacji zawodowej.
Wymóg dostarczenia odpowiedzi na zapytanie do Krajowego Rejestru Karnego wiąże się z koniecznością poniesienia przez kandydata na biegłego kosztów (jest to bowiem dokument wydawany odpłatnie). Nie jest on natomiast dokumentem poświadczającym wymaganą w powołanym rozporządzeniu82 pełnię praw cywilnych i obywatelskich ani - tym mniej - wystarczający do uznania, że osoba daje rękojmię należytego wykonywania obowiązków biegłego83. Choć niewątpliwie niekaralność jest tej rękojmi warunkiem koniecznym, to nie jest warunkiem wystarczającym. Być może dałoby się obowiązek wylegitymowania się przez kandydata na biegłego niekaralnością w jakiś sposób z przepisów wywieść (jakkolwiek nie bardzo wiadomo dlaczego koszt tego obowiązku ma obciążać kandydata na bie-głego).
2.3.2 Odpowiedzialność biegłego
W czasie sprawowania funkcji biegłego sądowego konieczne jest zwrócenie uwagi na kilka, nie zawsze intuicyjnie zrozumiałych, uwarunkowań i ograniczeń.
Bardzo mocno podkreślaną w orzecznictwie i praktyce kwestią jest bezwzględny zakaz używania tytułu biegłego sądowego (oczywiście dotyczy to również biegłych „z listy") w innych działaniach, tj. poza opiniami na zlecenie uprawnionych podmiotów. Takie użycie tytułu jest działaniem bezprawnym i - jak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny84 - dyskredytuje daną
81 Opinii, a nie zgody (por. § 3 RwsBS). Trudno wyobrazić sobie, żeby prezes Sądu Okręgowego przy podjęciu decyzji o wpisaniu na listę biegłych osoby, która chce zostać biegłym i która w jego mniemaniu spełnia wszystkie wymagane warunki merytoryczne, był związany decyzją kierownika zakładu pracy, w którym kandydat na biegłego jest zatrudniony, pomijając już fakt, że wśród biegłych znajdują się osoby zarówno pracujące we własnych firmach, jak i pracujące w więcej niż jednym miejscu, wymóg ten wydaje się więc nieco archaiczny.
82 Por. § 12 ust. 1 pkt 1. RwsBS.
83 Por. § 12 ust. 1 pkt 4. RwsBS.
81 Zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 czerwca 2001 r. (II SA 1434/00).
40