6878602077

67

glin morenowych, przedzielone piaskiem drobnoziarnistym (ryc. 31 — 13-11). Miąższość niższej warstwy gliny wynosi 30—40 cm, wyższej — 30—50 cm, natomiast przedzielających je piasków — około 10 cm. Granice warstw są nieostre, gliny przechodzą stopniowo w dzielące je piaski. Obie warstwy glin okazują w swoich partiach spągowych delikatne warstwowanie i równoległą do spągu warstwy łupliwość. Strop górnej warstwy gliny ścięty jest równą, gładką powierzchnią i przykryty osadami żwirowo-piaszczystymi o miąższości 27—52 cm (ryc. 31 — 10). W kontakcie z gliną utwór ten zawiera dużo głazów, których średnice dochodzą do 30 cm. Ku górze żwiry z głazami przechodzą w warstwowane przekątnie piaski średnioziarniste z domieszką żwirów, zapadające pod kątem 12—18° ku zachodowi.

Analizy składu petrograficznego frakcji żwirowej glin morenowych wskazują zarówno na jedność wiekowo-genetyczną obu warstw glin (ryc. 32), jak i na pokrewieństwo tych utworów z gliną morenową denną drugiego pokładu morenowego w Morsku, Sartowicach i Strzemięcinie (ryc. 6, 13, 14 i 30). Główną cechą jednoczącą powyższe osady jest duży udział skał osadowych niewapiennych, zwłaszcza margli piaszczystych we frakcji 5—10 mm (6,0 i 5,0°/o). Istnieją jednak pewne cechy różniące omawiane warstwy glin morenowych od odpowiadających im osadów w Morsku i Strzemięcinie. Wyraża je znaczny spadek zawartości skał osadowych i niewapiennych (Mp -f- Op) i stosunkowo duży wzrost udziału kwarców we frakcji 2—5 mm w odniesieniu do frakcji 5—10 mm. W konsekwencji różnice wielkości wskaźników O/K i K/W pomiędzy tymi frakcjami są właściwe raczej glinie morenowej typu ablacyjnego. Odrębności te wiążą się, być może, z dużym udziałem wody w swoistym dla omawianego zagłębienia procesie akumulacji subglacjalnej.

Najmłodszą jednostkę sedymentacyjną serii A reprezentują ścięte w poziomie erozyjnej powierzchni terasy ciemnobrązowe mułki ilaste z widoczną miejscami strukturą warwową (ryc. 31 — 9). Ich miąższość rośnie stopniowo ku środkowi zagłębienia od około 1 do 1,5 m.

Następne z kolei serie B, C, D, i E wypełniają kopalną formę wklęsłą wyciętą przez wody roztopowe w podłożu szczeliny lodowcowej. W odróżnieniu od serii A te młodsze osady reprezentują w całości utwory pośredniej akumulacji lodowcowej, przerobione i przemieszczone przez wodę i ruchy grawitacyjne.

Serię B tworzy materiał głazowo-żwirowy o charakterze bruku morenowego (ryc. 31 — 5) oraz występujące w brzeżnej partii zagłębienia piaski gliniaste (ryc. 31 — 15). Masymalną miąższość osadów serii B stwierdzono w środku zagłębienia pod serią E, gdzie nie osiągnięto jeszcze ich spągu na głębokości 1,30 m. Znamienna jest forma występowania materiału głazowo-żwirowego i rozmieszczenie większych głazów. „War-