6878602083

70

Po osadzeniu glin morenowych nastąpiła ożywiona działalność wód roztopowych, na co wskazuje warstwa osadów piaszczysto-żwirowych z brukiem morenowym w spągu (ryc. 31 — 10).

Pierwszy zapisany w odkrywce etap akumulacji kończą utwory zastoiskowe. Wobec braku nadległych osadów trudno odpowiedzieć na pytanie, w jakich warunkach rozwinął się zbiornik wodny? Struktura i wykształcenie facjalne osadów zdają się wskazywać raczej na warunki subglacjalne, nie można jednak wykluczyć możliwości tworzenia się tych osadów w zbiorniku wodnym rozwiniętym w szczelinie lub otwartej ku górze jamie lodowcowej.

Drugi zarejestrowany w odkrywce etap akumulacji, przedzielony od etapu pierwszego bliżej nieokreślonym interwałem czasowym, w którym dokonywała się akumulacja osadów na powierzchni i we wnętrzu czaszy lodowej, zapoczątkowała ożywiona erozja wód roztopowych w szczelinie lodowcowej. Osady subglacjalne uległy erozji, powstała w nich bruzda, którą wypełniły następnie powstałe uprzednio osady intraglacjalne.

Wybitnie fluwioglacjalny charakter posiadają osady odsłaniające się pod pokrywą utworów akumulacji rzecznej w pozostałych ścianach wyrobiska żwirowni. Ich cechy strukturalne wskazują, że były one osadzone w warunkach wzrastającej intensywności odpływu wód roztopowych lodowca. Bliskość lodowcowego źródła materiału skalnego dokumentują niezgodnie ułożone na piaskach drobnoziarnistych ławice materiału gru-bookruchowego, zawierające niekiedy głazy, których średnice dochodzą do 1,5 m. Biegi tych ławic są zorientowane mniej więcej południkowo, a upady skierowane pod kątem 5—16° ku wschodowi i południo-wscho-dowi. Wśród żwirów spotyka się sporadycznie rozdrobnione szczątki skorupek mięczaków oraz różnokształtne wtrącenia gliny morenowej i brązowych mułków ilastych. W Strzemięcinie na wysokości około 60 m n.p.m. znajduje się opisana przez A. Jentzscha (1901) żwirownia (ryc. 2), w której znalazł on na wtórnym złożu następującą faunę mięczaków: Cardium edule L, Cardium echinatum L, Nassa reticulata L sp, Paludina diluviana Kunth i Valvata piscinalis Miill. Z tej samej żwirowni pochodzą również znalezione w 1889 r. zęby trzonowe mamuta (Elephas primigenius) i fragment prawego rogu jelenia (Cervus mega-cerus). Fauna mięczaków według opisu Jentzscha występowała w warstwowanych żwirach piaszczystych na głębokości 1,5—3,5 m od powierzchni terenu.

Jak zdołano ustalić z fragmentarycznie zachowanych odsłonięć nieczynnej już dziś żwirowni, utwory zawierające nierozpoznane szczątki mięczaków występują pod pokrywą bezstrukturalnych piasków drobnoziarnistych i wykształcone są w postaci warstwowanych żwirów z do-