7090996873

/dm³) umieszcza się w roztworze soli zawierającym mikroorganizmy, cały czas utrzymując temperaturę na stałym poziomie. Wydzielający się wówczas dwutlenek węgla jest wiązany w płuczce z alkaliami i oznaczany przez kolejne 28 dni. Materiał polimerowy uznaje się za polimer biodegradowalny, jeśli między 10 a 28 dniem pomiaru wydziela się 60% dwutlenku węgla w przeliczeniu na liczbę atomów węgla znajdujących się w łańcuchu głównym badanego materiału polimerowego.

Do podstawowych polimerów biodegradowalnych (rys.4) zaliczamy:

•    PHA,

•    PLA,

•    PHB,

•    PHBV,

•    PGA,

•    PD,

•    PHH,

•    PBAT,

•    PBS,

•    PBSA,

•    PHBH,

•    PVOH,

•    PCL,

•    PES,

•    PKA,

•    BAT,

•    TPS.

Wśród wymienionych dominującą rolę odgrywa PLA (polilaktyd), który ilościowo stanowi ok. 40% wszystkich polimerów biodegradowalnych i często nazywany jest podwójnie zielonym, ze względu na to, że jest zarówno biodegradowalny, jak i otrzymywany z surowców odnawialnych [16]. Jest to polimer o właściwościach zbliżonych do polistyrenu, gdyż jest sztywny i kruchy, ma temperaturę zeszklenia ok. 57°C i topnienia 170-180°C. Wykazuje on również dobre właściwości wytrzymałościowe (moduł wytrzymałości 60 MPa) i niską wartość wydłużenia przy zerwaniu (ok. 3-4%). Jego wadą jest natomiast łatwa sorpcja wody, przez co musi być suszony przed przetwórstwem.

Sztywny i kruchy jest również jeden z pierwszych polimerów biodegradowalnych otrzymanych z surowców odnawialnych - PHB (poli[kwas hydroksymasłowy]). Jego

wadą jest to, że ma temperaturę topnienia zaledwie o 10°C niższą od temperatury termicznego rozpadu. Chcąc zmienić tę niekorzystną właściwość, mającą istotne znaczenie w przetwórstwie, otrzymuje się jego kopolimer z PHV (poli[kwasem

15