7124872491

się z innymi ludźmi. Widoczna odmienność psychofizyczna wywołuje specyficzne reakcje otoczenia. Niektórym dysfunkcjom towarzyszą zaburzenia zdolności komunikowania się czy adekwatności zachowań. To z kolei może powodować problemy emocjonalne. Szkoła specjalna, czy szkoła integracyjna ma ułatwić odnalezienie się dziecka niepełnosprawnego w otwartym środowisku społecznym.

Miejsce zamieszkania i odległość decydują wciąż jeszcze o formie pomocy dzieciom o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Tymczasem wczesna diagnoza może zmienić losy małego dziecka niepełnosprawnego. Wymaga ono pomocy w miejscu zamieszkania, w środowisku rodzinnym, tam potrzebna jest stabilność, spokój i bezpieczeństwo dla młodego człowieka.

W tej sytuacji stajemy przed pytaniami: Jak sprawnie organizować proces rewalidacji? Jakiej pomocy i wsparcia społecznego udzielić, aby dzieci niepełnosprawne mogły zaspokajać swoje najważniejsze potrzeby wynikające z niepełnej sprawności?

Można przyjąć, że racjonalne dążenie do zaspokojenia potrzeb drugiego CZŁOWIEKA oznacza przywrócenie równowagi w funkcjonowaniu organizmu, a tym samym ograniczenie skutków określonej niepełnosprawności. Zaspokajanie owych potrzeb umożliwia im w miarę normalne funkcjonowanie osobiste i społeczne.

Najbardziej skutecznym sposobem zaspokojenia potrzeb osób niepełnosprawnych jest ich kompleksowa rehabilitacja. Objąć nią należy obok fizycznego upośledzenia stan psychiczny pacjenta, jak również skutki rodzinne, społeczne i zawodowe niepełnosprawności, a u dzieci skutki pedagogiczne oraz orientację zawodową. Obecnie obserwujemy znaczny postęp w zakresie działań na rzecz osób niepełnosprawnych. Dzieje się to za sprawą zmian w świadomości społecznej. Pomimo że wiek nasz nacechowany jest wieloma przeciwnościami i sprzecznymi ocenami, kształtuje on racjonalne podejście do problemu osób niepełnosprawnych.

Zgodnie z zaleceniami resortu edukacji w dalszej pracy nad reformą szkolnictwa specjalnego należy rozwijać sieć integracyjnych placówek na każdym szczeblu kształcenia.

Klasyfikacja ICIDH (1998) określa funkcjonowanie dziecka na trzech poziomach: organizmu, jednostki i społeczeństwa.

Kompetencje osobiste ucznia:

1. Samoświadomość:

•    świadomość emocjonalna, rozpoznawanie własnych stanów emocjonalnych i uczuciowych, zdolność do akceptacji zarówno stanów pozytywnych, jak i negatywnych, umiejętność werbalizacji, zrozumienie emocji i wiedzy o nas samych, która z nich wynika, świadomość skutków działania i tłumienia emocji; rozumienie komunikatów emocjonalnych płynących z własnego ciała, umiejętność relaksacji; świadomość własnych wartości, ich hierarchii, celów osobistych, rozumienie własnego katalogu emocji ujawnianych w danych sytuacjach, umiejętność zmiany reakcji nieefektywnych;

•    poprawna samoocena; świadomość własnych zalet i wad oraz możliwości, zdolność do poczucia humoru i dystansu do siebie;

80