8416073421

ZAKŁAD LEKKIEJ ATLETYKI

Pierwszy Dyrektor Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego Władysław Osmolski otoczył lekkoatletykę specjalną opieką. Był bowiem jednym z jej propagatorów i organizatorów w Polsce, autorem licznych publikacji i podręczników (Lekka atletyka. Warszawa 1920, Lekka atletyka. Warszawa 1930).

W nauczaniu lekkoatletyki główną postacią był Józef Baran-Bilewski, wybitny lekkoatleta. Kierował wyszkoleniem w swej specjalności aż do wybuchu II wojny światowej. W pierwszych latach działalności CIWF do kadry szkoleniowej należeli także: Jan Baran-Bilewski i Władysław Dobrowolski - również znani zawodnicy. W latach następnych dołączyli do nich wychowankowie CIWF: Włodzimierz Humen, Roman Roszko, Jan Skład, Eugeniusz Lokajski i Julian Kluk.

Obok pracy instruktorskiej w uczelni, wymienieni pracownicy byli twórcami programów nauczania autorami prac z zakresu techniki i metodyki nauczania poszczególnych konkurencji oraz treningu sportowego i organizacji zawodów lekkoatletycznych. Na specjalne wyróżnienie zasługuje Atletyka terenowa, poświęcona zagadnieniom form naturalnych w terenie nieprzygotowanym.

Po wznowieniu działalności AWF w 1946 r. nikt z dotychczasowej kadry instruktorskiej w lekkoatletyce nie powrócił do uczelni. Pracę, na wniosek dyrektora Stanisława Górnego, podjęli wychowankowie CIWF-AWF: Zygmunt Pabiś, Antoni Morończyk, Zygmunt Szelest, a następnie Włodzimierz Drużbiak. W latach 50. rozpoczęli pracę w Dziale Lekkiej Atletyki (później przekształconej w Katedrę) absolwenci: Zenon Ważny (1950), Zygmunt Kuraś (1951), Maria Rotkiewicz (1953), Janusz Koszewski (1953), Ryszard Żukowski (1954), Wiesław Czwómóg (1955), Wojciech Zienkowicz (1956). Byli oni uczestnikami i równocześnie wykładowcami pierwszego kursu unifikacyjnego dla trenerów lekkoatletyki w 1947 roku. Wówczas uzyskali oni również tytuły trenerskie.

Uczelnię szybko wyposażono w urządzenia i sprzęt sportowy oraz przygotowano projekt organizacji zajęć dydaktycznych. Należało też od nowa określić problematykę prac naukowo-badawczych i wypracować metody ich pilnej realizacji. Istotnym problemem było zwiększenie i podnoszenie kwalifikacji kadry nauczającej.

Początkowa obsada Działu Lekkiej Atletyki, składająca się z czterech osób, wzrosła w 1957 r. do jedenastu i stan ten utrzymywał się w latach następnych. Jednostka z działu przekształciła się w zakład, a następnie w katedrę.