8748916148

75

Z KUCHU NAUKOWEGO.

między starożytnościami stale różnice i pozostają w ścisłym związku z warunkami geologicznemi i stratigraficznomi otoczenia.

Podzielono okres kamienia, uważany dawniej za jednolity na dwa podokresy: paleolityczny, starszy i neolityczny, młodszy. Wkrótce i to nic wystarczyło. Dały się bowiem dopatrzeć stałe różnice w granicach okresu paleolitycznego, niodostrzeżone dawniej, a przecież bardzo wyraźne. Jednolity w przekonaniu dawnych archeologów okres paleolityczny rozpadł się pod analizy Gabryela Morłilleła na cztery ściśle określone epoki:

Szelleńską,    Solutreuską

Musteryeńską,    i Magdaleńską.

Z pozornego chaosu jednolitości wyłaniaj;} się tedy coraz jaskrawiej wyraźne skupienia naturalne.

Dalszy postęp niezawodnie będzie się wyrażać w wynajdywaniu i określaniu przejść nowych, coraz subtelniejszych.

Możliwość wszakże podobnego rozwoju nauki nie zawsze zależy od baczności lub enulycyi spostrzegaczów.

W tej dziedzinie wiedzy bardziej zależy ona od przypadku, od odkryć sprzyjających wyjątkowo wyprowadzania wniosków ścisłych.

Klasycznym gruntem dla archeologii przedhistorycznej, a specyalnie dla okresu kamienia była do niedawna Franeya. Nigdzie nic znajdowano tak licznych i różnorodnych pozostałości minionych okresów kultury, jak właśnie we Francyi. Wskutek tego podział czasów przedhistorycznych prawdziwie i ściśle ugruntowany okazał się do niedawna w jednej Francyi możliwym. Na jej gruncie wyrósł podział Mortillcta, na jej także gruncie jako skutek rozważań i dalszej analizy powstał najnowszy, dobrze umotywowany podział, który nauka zawdzięcza Filipowi Salznonowi. Uczony ten wyłożył pogląd swój w komunikacie zatytułowanym: „Age de la pierre. Diyision palacthnologiąue en six cpoąues¹* '). Udowodnił on istnienie postaci przejściowych, cechujących okresy czasu nic rozróżniane dotąd w nauce.

O ile podział Salmona jest szczęśliwym w zastosowaniu do krajów odległych od Francyi, to rozstrzygną dopiero przyszłe badania mało znanych. obszernych terenów. Na gruncie Francyi i krajów przyległych wydaje się on dobrze uzasadnionym i stanowi poważny krok naprzód.

Dotąd można powiedzieć, że zgadza się on dość dobrze w głównych zarysach z dotychczasowemi odkryciami na znacznej przestrzeni Europy środkowej. Salmon pogłębił więc i uzupełnił systematykę Mortilleta. Odróżnia on fazę przejściową między paleolitem i neolitem, nazywając okresem mezolitycznym, czyli inaczej erą Magdaleńsko-Kampińską. W samym zaś paleolicie wprowadza dwie fazy przejściowe:

Szelleńsko-Musteryeńską — i Musteryensko-Magdalcńską.

‘) Grenoble, 18y | r.