106095409

Uniwersytet Rzeszowski

żaden z elementów nie dominował.2) Biorąc za punkt wyjścia powstałą już kompozycję, stworzyć kolejną i rozmieścić na niej akcent bądź akcenty.3) Zaistniałą kompozycję przetransponować w przestrzeń, tak aby utrzymała charakter zaistniałych w niej napięć.

Analiza wybranego obrazu pod względem kompozycji. 1) Kopia kolorowej reprodukcji wybranego obrazu, zrealizowana walorowo w skali szarości. Format wyjściowy A4 (z uwzględnieniem proporcji obrazu). 2) Przekształcenie realistycznego wizerunku w układ abstrakcyjnych form, plam walorowych o różnej skali szarości - zachowaniem i podkreśleniem pierwotnego układu kompozycyjnego3) Stopniowa redukcja tych form w kierunku syntezy (np. mniejsza rozpiętość walorowa, uproszczenie kształtów poszczególnych form). Jak najdalej posunięta synteza, ograniczająca się do zaznaczenia głównych kierunków kompozycji i rozmieszczenia akcentów. Środki jak najbardziej oszczędne, ciążące ku rozwiązaniom linearnym. W przypadku zastosowania plamy walorowej należy ja położyć płasko.

METODY OCENY: Warunkiem zaliczenia jest zrealizowanie przez studenta wszystkich ćwiczeń. Zasadniczy wpływ na wysokość oceny ma oryginalność projektów, pomysłowość, a także zaangażowanie oraz uczestnictwo w zajęciach.

SPIS ZALECANYCH LEKTUR:

-    W. Kandinsky O duchowości w sztuce Łódź 1996- W. Kandinsky Punkt i linia na płaszczyźnie

-    S. I. Witkiewicz Nowe formy w malarstwie i wynikające stąd nieporozumienia Warszawal939

-    W. Strzemiński Teoria widzenia Kraków 1958

-    L. Bronowski Powidoki i poD Unizm i "Teoria widzenia" Władysława Strzemińskiego słowo/obraz/terytoria 2001

-    L. Chwistek Wielość rzeczywistości w sztuce u inne szkice literackie Warszawa 1960

-    M. Rzepińska Historia koloru, tom 1-2 Warszawa 1989- Artyści o sztuce.

-    Od Van Gogha do Picassa. Opracowały i wydały E. Grabska i H. Morawska Warszawa 1977

-    H. Read Sens sztuki Warszawa 1994

-    W. Tatarkiewicz Dzieje sześciu pojęć

-    J. H. Cirlot Słownik symboli Wydawnictwo Znak Kraków 2000

NAZWA PRZEDMIOTU: Doktryny i praktyka sztuki współczesnej TYP PRZEDMIOTU: obowiązkowy POZIOM PRZEDMIOTU: zaawansowany ROK STUDIÓW, SEMESTR: Rok IV - (Semestr VII, VIII)

LICZBA PUNKTÓW ECTS: (1 + 1)

METODY NAUCZANIA: WYKŁAD ĆWICZENIA W OPARCIU O PRZYDZIELONE TEMATY, KTÓRE SĄ PODSTAWĄ DO WYGŁOSZENIA REFERATÓW JĘZYK WYKŁADOWY: język polski

IMIĘ I NAZWISKO WYKŁADOWCY: Pracownicy sekcji teorii sztuki lub instytutu filozofii WYMAGANIA WSTĘPNE: Podstawowa wiedza z zakresu Historii Sztuki.

CELE PRZEDMIOTU: celem przedmiotu jest zapoznanie się światem sztuki współczesnej, najważniejszymi artystami, kierunkami, zjawiskami, sztuki współczesnej, także teoria i praktyką TREŚCI MERYTORYCZNE PRZEDMIOTU:

-    Źródła sztuki współczesnej-sztuka ii poł. Xix w.

-    powstanie awangard w sztuce xx wieku

-    sztuka i poł. Xx wieku-abstarakcja, surrealizm, konstruktywizm Sztuka ii poł. Xx w. - sztuka po duchampie

METODY OCENY: zaliczenie na podstawie referatu-ćwiczenia, egzamin SPIS ZALECANYCH LEKTUR:

-    Estetyka. Zmierzch czy kryzys Antologia tekstów pod red. Stefana Morawskiego

-    Krytycy o sztuce, pod red. Stanisławy Wierzchowskiej

-    Teksty z różnych czasopism, takich jak: Artforum, Kunstforum, Obieg, Arteon, Sztuka oraz wykłady prowadzącego