106095741

1.1. Ewolucja systemu kształcenia ekonomistów

zadania. Podstawowym celem staje się nie tyle przygotowanie do wykonywania czynności zawodowych już znanych i opisanych, ale rozwijanie twórczych cech ludzi, podnoszenia ich inicjatywy i poziomu zdolności. Pytanie, w jaki sposób kształcić takie cechy u przyszłego pracownika jest pytaniem, jak przekształcić proces dydaktyczno-wychowawczy?

Jednocześnie ze stwierdzeniem występowania ścisłego związku pomiędzy rozwojem nauki a kształceniem zawodowym, należy uświadomić sobie fakt, iż postęp w nauce jest obecnie bardzo szybki. Wynika stąd, iż przydatność człowieka do twórczego wykonywania zawodu jest uzależniona od jego nieustającego kształcenia się.

Konieczność permanentnego kształcenia stawia przed szkolnictwem wyższym nowe zadania. Główny nacisk musi być położony na rozwijanie zdolności intelektualnych, umiejętności rozwiązywania problemów, stosowania racjonalnych metod oceny zjawisk, podejmowania decyzji itd. Niezależnie od tego chodzi

0    rozwijanie indywidualnych uzdolnień i zamiłowań oraz cech osobowości, które będą sprzyjały wykonywaniu pracy zawodowej.

W obszarze oddziaływania ogólnych tendencji znajdują się różne kierunki kształcenia zawodowego na poziomie wyższym. Specyfika kształtowanych kwalifikacji zawodowych, różny stopień rozwoju dyscyplin naukowych powodują, iż procesy modernizacji kształcenia muszą przebiegać odmiennie.

W okresie międzywojennym mieliśmy w Polsce kilka uczelni ekonomicznych oraz wydziały prawno-ekonomiczne. W roku akademickim 1945/46 rozpoczęło działalność 8 uczelni ekonomicznych, z których większość miała charakter szkół prywatnych².

Zmiany w sieci szkół nastąpiły w roku 1949 i 1950. Upaństwowione zostały szkoły prywatne i zlikwidowane te, które nie zagwarantowały odpowiedniego poziomu wykształcenia. Z liczby dziewięciu samodzielnych uczelni w roku 1950 w chwili obecnej pozostało 5 silnych jednostek akademickich. Jednocześnie utworzono wydziały ekonomiczne przy innych uczelniach. Zmiany w sieci uczelni ekonomicznych występowały równolegle ze zmianami organizacyjnymi. Od roku 1950 zaczęły powstawać studia dla pracujących. Rozwój tej formy był bardzo dynamiczny. W roku 1954 występowały już studia zaoczne, wieczorowe

1    eksternistyczne. W roku 1965, w miejsce studiów magisterskich dla pracujących, powołano studia zawodowe zaoczne i wieczorowe, z czym było związane (w następstwie) uruchomienie studiów uzupełniających.

² J. Lepiech: Niektóre problemy rozwoju wyższych studiów ekonomicznych w Polsce Ludowej, „Studia i Materiały”, t. 8, COMSE, Poznań 1973, s. 117-132.

19