120137552

Za „ojca” propagowanej współcześnie szybkiej doustnej rehydratacji można uznać Erasistratusa lekarza z Aleksandrii, żyjącego około 250 roku przed naszą erą, który w trakcie biegunki zalecał mieszaninę wody z odrobiną wina, każdorazowo po wymiotach i wypróżnieniach ⁴². Aktualnie zmieniono jedynie skład podawanego płynu.

W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat dokonał się olbrzymi postęp medycyny, opisano wiele potencjalnie skutecznych leków. W ostatnich latach, w związku z nowym spojrzeniem na medycynę przez pryzmat metodologii EBM, rzetelność, wiarygodność i skuteczność różnych metod leczniczych została zakwestionowana.

Według aktualnych wytycznych Amerykańskiej Akademiii Pediatrii ⁴³, Europejskiego Towarzystwa Gastroenterologii, Hepatologii i Żywienia Dzieci (ESPGHAN)⁴⁴ oraz Sekcji ds. Ostrej Biegunki Polskiego Towarzystwa Gastroenterologii, Hepatologii i Żywienia Dzieci (PTGHŻD)¹³ leczenie ostrej biegunki powinno polegać przede wszystkim na nawadnianiu za pomocą doustnego płynu nawadniającego, a w cięższych przypadkach na nawadnianiu dożylnym oraz na wczesnej realimentacji. Upowszechnienie zasad nawadniania doustnego, mającego na celu skorygowanie zaburzeń i utrzymanie równowagi wodno-elektrolitowej w ostrej fazie biegunki, spowodowało wprawdzie zmniejszenie śmiertelności, ale ma niewielki wpływ na czas trwania choroby i liczbę biegunkowych stolców. Często niepokoi to pacjentów oraz lekarzy i bywa interpretowane jako niepowodzenie tej formy terapii biegunki ⁴⁵.

Niekiedy, w przypadku biegunki bakteryjnej korzystne może być leczenie przeciwbakteryjne, jednak wskazania do swoistego leczenia zakażeń przewodu pokarmowego są bardzo ograniczone ^l3'²⁶'^45,46.

17