130859463

Aktualizacja wykazu JCWP i SCWP dla potrzeb kolejnej aktualizacji planów w latach 2015-2021 wraz z weryfikacją typów wód części wód

jednostek obejmujących krajobrazy wielkich rzek (Wimmer i in., 2000 r. za: Koller-Kreimel V., 2001 r.; Wimmer i Chovanec, 2000 r. za Koller-Kreimel V., 2001 r.; Janauer, 2001 r.). Identyfikacji 'krajobrazów wodnych' dokonano na podstawie analizy bazy danych dla austriackich rzek o powierzchni zlewni >10 km², która obejmowała szeroki zakres informacji, takich jak wysokość bezwzględna, powierzchnia zlewni, geologia, rzędowość cieku, reżim wodny, a także informacje dodatkowe, jak geomorfologia, klimat, hydrologia, gleby, typy roślinności czy krainy zoogeograficzne.

Podobnie w Niemczech, położonych w zasadzie w trzech ekoregionach: Alpy, Przedalpy i Góry Średnie oraz Niziny Północnoniemieckie, ważnym etapem pośrednim w definiowaniu typów było wykorzystanie stworzonego wcześniej podziału Niemiec na 24 sub-ekoregiony hydrograficzne zwane 'krajobrazami wodnymi' (Briem, 2003 r.). Wyodrębnienia krajobrazów wodnych dokonane zostało głównie na podstawie charakterystyki geomorfologicznej i typu podłoża (Sommerhauser, 2002 r.; Mischke, Nixdorf i Behrendt, 2002 r.; Sommerhauser i Pottgiesser, 2003 r.).

Z kolei w Norwegii główne ekoregiony zostały wydzielone na podstawie uwarunkowań klimatycznych i biogeograficznych: Norwegia Wschodnia z ciepłym i stosunkowo suchym klimatem, o wyraźnie wyższej różnorodności biologicznej, Norwegia Zachodnia chłodniejsza i bardziej wilgotna, z mniejszą liczbą gatunków i Norwegia Północna o najniższych temperaturach, wyższych opadach, krótszym okresie wegetacyjnym i jeszcze mniejszą liczbą gatunków (Solheim, 2002 r.). Podobne podejście do regionalizacji, oparte na czynnikach klimatycznych i geograficznych przyjęto w Szwecji, gdzie wyróżniono trzy główne regiony, zależne od wpływów morskich: Szwedzkie Wybrzeże Zachodnie, Morze Bałtyckie wraz z Zatoką Botnicką oraz Botnik Północny (Beier, Degerman i Bergquist, 2001 r.).

W Polsce, podobnie jak w wielu innych krajach europejskich, podział na ekoregiony zaproponowany przez llliesa (1978 r.) nie odzwierciedlał w wystarczającym stopniu zmienności środowiska geograficzno-przyrodniczego kraju. Na potrzeby opracowywanej typologii wykorzystano więc dodatkowo podział na regiony fizycznogeograficzne Kondrackiego (1998). Zgodnie z tym podziałem w rejonach nizinnych czyli na Niżu Polskim i na Nizinach Wschodniobałtyckich Białoruskich wyróżniono 4 rodzaje krajobrazów rzek nizinnych,