Wstęp
Demokratyzacja życia społecznego, której od kilkunastu lat doświadcza polskie społeczeństwo, stawia wysokie wymagania zarówno przed oświatą, samorządami, gospodarką. Podwyższające się standardy i wymogi wymuszają permanentne podnoszenie jakości kształcenia na wszelkich poziomach edukacji . Zawarte w opracowaniu treści oparte są na myśli wielu znakomitych przedstawicieli pedagogiki i są podstawową wiedzą z zakresu dydaktyki. Wiedzę tą należy wzbogacić poprzez studiowanie literatury zamieszczonej w bibliografii.
1. Przedmiot i zadania dydaktyki
Mówiąc o dydaktyce należy rozpocząć od zdefiniowania samego terminu „dydaktyka” a następnie przeanalizować, jaki jest jej przedmiot i zadania. Na przestrzeni dziejów myśli pedagogicznej przedmiotem dydaktyki było zawsze kształcenie i organizacja procesu prowadzącego do opanowania wiedzy i umiejętności.
Termin dydaktyka pochodzi od greckich słów: didasco - uczę, nauczami didascolos - nauczyciel. W rozumieniu ogólnym nazwa jest właściwą dla nauczania i uczenia się szkolnego. Dyscyplina ta zajmuje się działaniami zarówno nauczyciela jak i ucznia. Działania nauczyciela są zamierzone i świadomie podejmowane a ich celem jest ukształtowanie osobowości wychowanka zgodnie z wzorem zaakceptowanym przez społeczeństwo, w którym proces ten się odbywa. Po raz pierwszy termin "dydaktyka" został użyty w XVII wieku w Niemczech, przez Joachima Junga i Krzysztofa Helwiga, autorów książki pt. Krótkie sprawozdanie z dydaktyki, czyli sztuki nauczania Ratychiusza. W owych czasach dydaktyka była uważana za sztukę nauczania, która wymagała posiadania odpowiedniego talentu pedagogicznego. Na ten wiek przypadał również okres działalności Jana Amosa Komeńskiego, autora słynnego dzieła pt. Wielka dydaktyka, w którym przedstawił on uniwersalną sztukę nauczania wszystkich wszystkiego. Dydaktyka w XVII wieku stanowiła jedyną naukę pedagogiczną.
2