1531834648

Rysunek 2.5: Przykład stosowanego schematu w metodach template matching

Dana metoda polega na „skanowaniu" obrazu od lewego górnego rogu do przeciwległego krańca w poszukiwaniu części obrazu odpowiadającej wykorzystywanemu schematowi. Dla każdego badanego obszaru wyliczana jest różnicowa funkcja błędu. Wiele odmian tej metody korzysta z różnych wersji wzoru danej funkcji. W pracy [1] funkcja opisana jest wzorem:

(2.1)

gdzie:

x= 1,2,3, ... W-l+1 y = 1,2,3, ... H-J+1

W, H - wysokość i szerokość obrazu wejściowego

A(x,y) - wartość funkcji błędu w punkcie o współrzędnych (x,y)

0(i,j) - wartość piksela (i,j) obrazu wejściowego W(i,j) - wartość piksela (i,j) obrazu wzorca I, J - wyskość i szerokość wzorca

Wyznaczenie wartości danej funkcji wymaga przeliczenia różnicy wszystkich odpowiadających sobie pikseli w badanym rejonie z obrazu wejściowego oraz na schemacie. Przy braku informacji na temat rozmiaru poszukiwanej twarzy, obraz należy przeszukać kilkakrotnie porównując jego części do schematów twarzy różnych wielkości.

Operacje wykonywane na pojedynczych pikselach są bardzo czasochłonne, dlatego też pomimo zadowalającej skuteczności, algorytmy danego typu nie nadają się do zastosowania w systemie czasu rzeczywistego.

13