1869524895

szynami rolniczymi — od traktorów do pługów i bron jednokonnych.

Kontyngent z gospodarstwa io-hekta" rowego wynosi m. in.

46 kwintali żyta,

23 kwintali kartofli.

Tygodniowo od jednej krowy trzeba oddać 18 litrów mleka.

Podatki przy takim że gospodarstwie wynoszą:

grutowy — 12.000 zł rocznie, poduszny —    240 zł od osoby,

przyczem oficjalna cena. żyta wynosi

0    zł, a kartofli — 3 zł za kwintal.

✓

Parcelacja została przeprowadzona hez fizycznego podziału ziemi: rolnicy otrzymujący nadziały nie mają prawa rozgraniczania ich miedzami, nie mają prawa pobudowania, się na otrzymanych działkach, zasadzenia drzew, ani prawa podziału lub zapisu. Stwarza to atmosferę niepewności jutra i jako wynik następuje masowa wyprzedaż otrzymanej ziemi.

Dekret o reformie rolnej zapowiadał, że własność indywidualna jest podstawą ustroju rolnego, ale równocześnie stworzył możliwości konfiskat mienia osób skazanych ,,za zdradę stanu, za współpracę z Niemcami lub z innych przyczyn prawnych”. Ten ostatni punkt dał warunki zupełnej swobody zarówno w nadziałach ziemi, iak i w

u

porachunkach politycznych i osobistych.

Nic ulega żadnej kwestii, że przeprowadzana w Kraju ,,reforma rolna” ma na celu jedynie otworzenie drogi sowieckiemu systemowi rolnemu. Świadczy o tym ni in. i fakt, że z wywłaszczonych

1    milionów hektarów rozdzielono tylko połowę. Z reszty tworzy się gospodarstwa państwowe, a więc osławione „sow-chozy”. Również narzędzia rolnicze i inwentarz żywy, pochodzące z parcelowanej wielkiej własności tylko w małej ilości dostały się w ręce chłopów. Większość zatrzymano początkowo do dyspozycji wiejskich komitetów, a potem wywieziono do Rosji.

Zarówno Andrzej Witos, jak i Bertold, poprzednicy Mikołajczyka na fotelu „ministra” rolnictwa — zostali zlikwidowani za „opieszałość w przeprowadzaniu reformy rolnej”. W warunkach, jakie zostały obecnie stworzone — nie pomoże nawet neoficka gorliwość nowego „ministra”. Wykaże to najbliższa przyszłość .

Przemysł

Cały przemysł w Kraju został przejęty przez „tymczasowy rząd”. Dotychczasowi właściciele bądź „nie odnaleźli się”, bądź też zostali — po uprzednim aresztowaniu — deportowani.

Z wielu zakładów, które ocalały w działaniach wojennych, maszyny zostały zdemontowane i wywiezione. Stosunkowo najlepiej zachował się przemysłowy ośrodek łódzki. „Polska staje się krajem o rozwiniętym przemyśle. Duże możliwości dla jego rozwoju stwarza współpraca gospodarcza ze Związkiem Sowieckim. Pozwoli to na zatrudnienie milionów robotników”. Tak głosi lubelskie radio. Rzeczywistość odbiega daleko od tej oceny polskiej rzeczywistości.

Jak dotychczas — „współpraca gospodarcza” ze Związkiem Sowieckim ogranicza się do eksportu z Polski. I tak na przykład jeden z komunikatów tego/ radia lubelskiego głosi, że „15 lipca rb. wyruszyły do Leningradu pierwsze statki z polskim węglem”.

A oto jeszcze jeden przykład tej „współpracy”. Ogłoszono, że umowa polsko-sowiecka przewiduje dostawę dla Polski 20.000 ton bawełny i 2000 ton wełny i że przybyło już z Rosji do Lodzi 6o wagonów bawełny. Ale ta sama umowa zobowiązuje Polskę do dostawy Związkowi Sowieckiemu... 25.000 ton wyrobów bawełnianych i wełnianych, a więc o 3000 ton więcej, niż Sowiety dostarczą Polsce wełny i bawełny. Ponadto przewiduje się między innymi eksport z Polski 5 milionów ton węgla i koksu, 670 tys. ton żelaza i stali, 5 tys. ton cynku, 75 tys. ton cementu.

Zakłady, których urządzenia nie zostały wywiezione do Rosji — pracują, ale nienormalnie, przy zmniejszonym stanie robotników. I tak np. na Śląsku huty „Batory”, „Piłsudski”, „Kościuszko” i „Florian” pracują przy zatrudnieniu 50 % załogi z lat ubiegłych. Urzą-

23