2251773830

dzenie, że, stosownie do celu i wysiłek był nie mniejszy. Z jednej więc strony cel, o z drugiej wysiłek - stworzyły czyn, który imię podoficero polskiego postowi! no jednem z pierwszych mieisc wśród tych, którzy czynem, o nie pu-stq łrozeologjq, dorzucojq cegiełki pod budowę wojskowe i moralnej potęgi Rzeczypospolitej.

Stwierdzajęc to dziś, nie mamy no myśli próżnej pychy, lecz chcemy zadokumentować, że podoficer polski, mierzony doniedawno miarę podoficerów zaborczych, mrówczq twq i cichg codziennq pracq, skłodanq dlo dobra i chwały Ojczyzny. dqży wytrwale do osiqgnięcia wśród społeczeństwa należnej oceny, godnej podoficera wojsko narodowego.

Chcemy, by społeczeństwo karmione defetystycznq lite-raturq w rodzaju «Zolnierzy» Rudnickiego, lub scenami fil-mowemi, parodjujqcemi życie i działalność podoficero polskiego - usłyszoło włościwe imię, ujrzało prawdziwe jego oblicze.

Chcemy, ażeby podoficer polski, ten bezpośredni nauczyciel i wychowawco tysięcy młodych obywateli, wypełnia-jqcych swój pierwszy i najzaszczytmejszy obowiqzek, był nietylko znany przez społeczeństwo, ale by w społeczeństwie tern posiadał szacunek i miłość głębokq.

Chcemy, by codzienna praco podoficera oraz jego stosunek do zagadnień ogólno społecznych i do współobywateli - były znane spo'eczeństwu w formie właściwej, w formie ilustru|qcej dobitnie zrozumienie przez nas zojmowo-nego stanowiska, jak i ciqżqcych na nas, z tego tytułu. obowiqzkach.

Proso codzienno i periodyczna, wyrozicielko właściwej opinji społeczeństwa, coraz częściej poświęca uwagę tei różnicy, jaka cechuje podoficero polskiego w stosunku do utartych poglqdów, wyrosłych no tle obserwacji podoficerów byłych wojsk zaborczych. Coraz częściej, tu i owdzie, dajo się słyszeć szczere słowo uznania, kierowane pod odresem podoficerów, pod odresem ich pracy codziennej i społecznej.

Otóż odosobnione narazie te słowa, czy głosy -sq pierwszemi laskółkomi no horyzoncie zarysowujqcych się poglqdów społeczeństwa no prowdziwe oblicze korpusu podoficerskiego A chociaż wiemy, że jedno joskółko wiosny nie czym, to jednak fakt coraz częstszego się ich uko-zywanio zwiastuje nam zapowiedź zmiany w dotychczaso* wych, błędnych zopatrywanioch, zwiastuje nam lepsze jutro we wzajemnych stosunkach ze społeczeństwem.

Jeżeli więc nieraz dotknięci nadmiarem goryczy, wy-pływajqce| z niewłaściwego traktowania podoficera, zaczynaliśmy poddawać krytycznym rozważaniom nasz serdeczny stosunek do współobywoteli, jeżeli czasem padły gorzkie słowa, ozoli iść z otwarłem sercem do tego społeczeństwa, które przez jednostki nie szczędzi nam gorzkich «pi-gułek»; to wspominoiqc na wyższe nakazy ścisłego współżycia wojska ze społeczeństwem nie zrażamy się żodnemi przeszk^ domi, a dqżymy wytrwale do raz wytkniętego sobie celu.

Kolejno, etapami, krok zo krokiem idziemy naprzód. Idziemy etopami obliczonemi nie na chwilowe efekty, lecz systematycz' ie, po wojskowemu, ugruntowywujqc mocno kożdq osiqgniętq pozycję.

Pogłębianie wyksztołcenio ogólnego, usprawnianie orgo-nizocii wewnętrznej, zapewniajqce| samokształcenie i samowychowanie, należyty stosunek do podkomendnych, udział i wspołproco w orgonizocjach społecznych, pełne taktu i godności zachowywome się w stosunkach wewnętrznych i zewnętrznych i t. p elementy pracy i dziołalności-cto podstawy, dżwigajqce korpus podoficerski na należne stanowisko w ogólnej hierorchji społecznej. Dzień za dniem, zwalczajqc przesqdy, idziemy naprzód. Idziemy noprzóJ świadomi celu, o przytem-jok kiedyś nucił ,nom Męczka-«silm wiarq i nadzieję, że tam kędyś świty dnieiq».

Idziemy w przeświadczeniu, że te świty, których już nasze, stępione wojennę poniewierkę, oczy nie ujrzę, zo-jośnieię jednak naszym następcom, zoiaśnieję im pełnym blaskiem rzetelnego szocunku wzajemnego.

Drogowskazem w tych postanowieniach jest dla nos nokoz naszego Wielkiego Nauczyciela Morszałko Piłsudskiego: «wylężmy swe siły, by stworzyć pewność, że gdyby koniecznę |uż się stało wojna i Oiczyzna pod broń swych synów powołało, miałaby ono żołnierzy lepszych, silniejszych i doskonalszych niż ci, którzy jej bronili przez długie loto wojny».

Z jednej więc strony dężenie do osięgnięcio ści'łego współżycia i należnego stanowiska wśród społeczeństwa,

0    z drugiej doskonalenie siebie i swoich następców-stwa-rzoję nom ten realny cel, do którego dężymy.

Dlatego też fakt ufundowania somolotów jest nietylko zrozumieniem przez korpus podoficerski potrzeb obrony narodowej w dziedzinie lotnictwo, ale świadczy zorozem, że praco nasza dotychczasowa uzyskała najautorytotywniej-szq aprobatę. Obecność no uroczystościach worszowskich

1    bielskich, najwyższych w państwie dostojników, oraz czołowych przedstawicieli społeczeństwa-jest najlepszym tego dowodem.

Dlo nas, co w trudzie codziennym, w tym od pobudki do capstrzyku i od capstrzyku do pobudki stałym wysiłku żołnierskim storomy się osięgnęć walory odpowiodojęce noszemu powołaniu, oraz wymogom służby i dobru państwa, uzyskana aprobata przejowów naszej działalności jest na|lepszq dlo nas zapłatę, a zorazam bodźcem do dalszej, wytężonej procy.

Pan generalny inspektor sił zbrojnych na zakończenie przemówienia w czasie uroczystości warszawskiej powiedział:

«Te aparoty, pięknie wyrównane i uszeregowane przed nami, nosuwoję mi jeszcze jednę refleksję. Kożdy z nich stanowi całość skcmplikowanę, składoięcę się z wielu części skłodowych. Wszystkie razem sq zharmonizowane, sq złęczone dlo jednego celu — aby pozwolić wznieść się wgórę. Sq przystosowane poło, aby poddawoć się służbie i jej kierowniczej woli. I oto co widzimy, z chwilę, gdy jakakolwiek część zawiedzie, gdy to kierownicza wola nie dochodzi do ostatniego kółka, do ostatniego drucika tego dumnego aparatu, który wzbija się w przestrzeni...

Cóz się dzieje?-łragiczne rumowisko, budzęce w sercu ludzkiem żołość i żałobę-ruino i zniszczenie. Gdy natomiast wszystkie części składowe podlegaję tej woli kierowniczej, dobrze funkcjonuję, nie zawodzę-aparat wzbija się orlim lotem pod lazury».

Oto ta głęboka refleksja, któro i nom się nasuwo przy rozważaniu naszej pracy. Każda bowiem praca zbiorowa leżeli ma wydać pozytywne rezultaty, musi być kierowano lednohcie. Wysiłek jednostek musi być harmonizowany i dostosowywany do ogólnego zadania. Do osięgnięcia zamierzonego celu.

W pracy naszej, no polu życia • procy pozasłużbowej, od szeregu lot kieruje nami nasz «Wiorus». Pod jego przewodem przedzieramy się stale naprzód przez gęszcz uprzedzeń, zacofań i błędnych opinij, otaczajęcych korpus podoficerski, a pozostawionych w społeczeństwie przez zaborców.

Jak do tej pory idziemy zwycięsko. Ścieżko, po której się posuwamy, z każdym dniem więcej się wydłuża i poszerza, obejmujęc coraz nowsze i dalsze okolice. Dorzęc więc nadal «Wiarusa» dotychczasowem zaufaniem, idźmy za jego przewodem w środowisko współobywateli, niosęc im prawdziwe imię podoficera polskiego, imię goręcych szermierzy współżycia wojska z resztę społeczeństwa.

Norcyi Witczak-Witaciyńiki, chorqiy

49