226618411

Protezy całkowite

Wycisk czynnościowy żuchwy

Po dostosowaniu łyżki dolnej z uwzględnieniem miejsca na wędzidełko wargi i języka oraz bocznych przyczepów, podobnie jak w łyżce górnej pogrubia się pobrzeże miękkim woskiem, a następnie czynnościowo kształtuje. Grubszą warstwę miękkiego wosku nakłada się na okolicę wędzidełka języka, tak by czynnościowo ukształtować uszczelnienie tej okolicy, a także by powstało oparcie dla języka, co daje dodatkowe utrzymanie protezy na podłożu (5). Masę wyciskową przygotowuje się podobnie jak do wycisku szczęki. W czasie fazy gęstnienia masy wyciskowej ruchami czynnościowymi kształtuje się pobrzeże wycisku. Przed ostatecznym utwardzeniem masy należy językowe skrzydła łyżki indywidualnej docisnąć do stoku części zębodołowej żuchwy, co odciąży kresę skośną oraz zapobiegnie powstawaniu bolesnych odleżyn w tej okolicy.

Gotowe wyciski czynnościowe wprowadza się do ust pacjenta i sprawdza czy uchwyt i wypustki nie przeszkadzają w przymknięciu ust do pozycji spoczynkowej. Następnie przygotowuje się wałek z gęstej masy silikonowej, nakłada go między łyżki i wstępnie ustala relację żuchwy w stosunku do szczęki (ryc. 3).

Ryc. 3. Wstępne ustalenie relacji żuchwy w stosunku do szczęki na silikonowym nośniku zwarciowym.

Wykonane z wycisków modele jeszcze przed oddzieleniem ich od gipsu, osadza się na podstawie pobranego wcześniej kęska silikonowego w arty-kulatorze, z podpórką ustalającą wysokość zwarcia. Po usunięciu wycisków wykonuje się wzorniki zwarciowe, które będzie bardzo łatwo dostosować w ustach pacjenta.

Dostosowanie wzorników rozpoczyna się od wzornika górnego, przy czym po ustaleniu linii przedniej zgryzowej i wymodelowaniu wału pod górną wargą tak, by uzyskać odpowiedni efekt estetyczny, należy na zgryzowej powierzchni wału ukształtować linie kompensacyjne. Do tego celu pomocna może być kalota (7). Dolny wał wzornika kształtuje się tak by uzyskać wysokość jak najbardziej zbliżoną do zwarcia centralnego. Należy także zindywidualizować wysokość trójkąta Bonvilla. Do tego celu może służyć modyfikacja artykulatora „HP3” polegająca na możliwości przesuwania za-gipsowanego na górnym ramieniu modelu roboczego, z którym jest połączony roboczy model dolny (ryc. 4). W powierzchni górnego wału umieszcza

Ryc. 4. Ar ty kula tor z możliwością przesuwania górnego ramienia (dla określenia indywidualnej wysokości trójkąta Bomilla).

się 2 bolce w okolicy odpowiadającym zębom 14 i 24 (ryc. 5). W czasie ustalania zwarcia centralnego rejestruje się dodatkowo relacje żuchwy w stosunku do szczęki podczas ruchów atrykulacyjnych ze skrajnym przesunięciem żuchwy w lewo i prawo (ryc. 6). Przed zagipsowaniem dolnego modelu, przesuwa się połączone modele do momentu kiedy bolce będą dokładnie trafiać w punkty zaznaczone przy ustalaniu relacji żuchwy. W ten sposób uzyskuje się właściwą zindywidualizowaną wysokość trójkąta Bonvilla (ryc. 7). Następnie dostosowuje się powierzchnię wałów zwarciowych tak, by uzyskać tak zwany zgryz ślizgowy, to znaczy maksymalny kontakt powierzchni wału dolnego i górnego

PROTETYKA STOMATOLOGICZNA. 2009. LIX. 2 99