2455029824

że doświadczyło zwłaszcza cyberprzemocy (40%), a także spotkało się z treściami i kontaktami o charakterze seksualnym (25%). W szczególności cyberprzemoc jest rozszerzeniem zjawiska występującego w realnym życiu, przyczynia się do powiększania jego zakresu i generowania wzajemności zachowań.

Rodzice i wychowawcy często okazują zakłopotanie i mają trudność, aby towarzyszyć młodzieży w pozytywnym odkrywaniu świata cyfrowego. Pozostają na uboczu ich „życia wirtualnego”, co czasami może być przyczyną lub konsekwencją braku zadowolenia w realnym życiu. Kontrola rodzicielska, wdrażana za pomocą sygnałów standardowych bądź poprzez dostęp wymagający użycia karty kredytowej i kodu PIN, okazała się narzędziem potrzebnym, jeśli chodzi o systemy przekazu i łączności szerokopasmowej powiązane z audiowizualnymi usługami medialnymi, ale nieodpowiednim i tylko częściowo skutecznym w internecie oraz w sieciach komunikacji elektronicznej z uwagi na nieograniczoną różnorodność usług, dostawców i ich rozpowszechnienie na skalę światową.

Szkoła dostosowuje się do cyfrowego świata poprzez stosowanie sprzętu, programów i metod pracy, które wdrożono już w 23 państwach Unii. Jednak tempo i tryb zazwyczaj nie są wystarczające, aby nadążyć za zmianami, jakie technologia wprowadziła do życia dzieci i młodzieży. Szkoła jest powołana do nauczenia małoletnich praktycznego i krytycznego korzystania z technologii cyfrowych oraz z sieci, stosowania ich w kontaktach zarówno z dorosłymi, jak i w grupie rówieśniczej, z zachowaniem różnorodności kulturowej związanej z otwarciem na świat. Kształcenie pozwala młodym ludziom opanować umiejętności cyfrowe, które znalazły się wśród ośmiu „zasadniczych umiejętności” niezbędnych dla osób żyjących w społeczeństwie opartym na wiedzy.

Społeczeństwo dzieli wraz ze szkołą tę odpowiedzialność, gdyż świadome jest korzyści społecznych i gospodarczych wynikających z krytycznego, aktywnego i bezpiecznego korzystania z mediów cyfrowych przez małoletnich, w przeciwieństwie do korzystania z sieci generującej uzależnienia, postawy konformistyczne i lękowe, bierność i agresję.

Państwa członkowskie w różnym tempie działają na rzecz przezwyciężania przepaści cyfrowej i udziału małoletnich w świecie cyfrowym. W tym celu stosują politykę dostępu do sieci, nadzór nad jej treścią, poszanowanie prywatności oraz tożsamości cyfrowej, wprowadzają podstawowe oprogramowanie jako fakultatywny moduł dydaktyczny dla szkół podstawowych i średnich.

Same dzieci, rodziny, szkoła, naukowcy, podobnie jak społeczeństwo, wyrażają coraz większą świadomość standardów jakości, jakich należy wymagać w przypadku treści przeznaczonych dla małoletnich, niezależnie od formy ich rozpowszechniania - analogicznej lub cyfrowej, online czy offline - i niezależnie od używanego narzędzia (telewizja, komputer, telefon, iPad cyfrowy). Producenci sprzętu i dostawcy treści oraz ich stowarzyszenia ogólnie uczestniczą we wspólnych badaniach, chociaż działają w obronie swojego biznesu. W szczególności podczas stosowania dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych publiczne służby radiowo-telewizyjne i multiplatformy, bezpośrednio i poprzez Europejską Unię Nadawców, od lat wprowadzają wymianę dobrych praktyk i narzędzi monitorowania programów dla małoletnich. Pomimo tego również tam, gdzie odpowiedzialność redakcyjna jest oczywista, jak w przypadku transmisji telewizyjnych, oferta programów wysokiej jakości dla tej grupy wiekowej jest często ograniczona.

PR\897921PL.doc    9/11    PE486.198v01-00

PL