2525393699

Podsumowując można stwierdzić, że MMPI oferuje kilka sposobów umożliwiających pomiar różnych aspektów lęku poprzez badanie osobowości pod kątem sytuacji ujawniania bądź manifestowania przez osobę badaną, zarówno symptomów psychologicznych jak i fizjologicznych. Uwzględniamy w tym wypadku manifestacje jawne i ukryte, np. pod postacią nerwicy, somatyzacji, mechanizmów obronnych, etc. Dopiero całościowe spojrzenie na osobowość, uwzględniające nie tylko proste zmienne ale również interakcje między nimi, pozwala poznać (zdiagnozować) rolę i formę lęku jako wyznacznika funkcjonowania psychicznego człowieka.

Miary depresji w MMPI

Obok lęku depresja jest chyba najczęściej występującym objawem psychopato-logicznym. Mamy z nią do czynienia w jednostkach „typowo” depresyjnych (nerwicowych, psychotycznych, organicznych, etc.) jak i pozapsychiatrycznych jako np. efekt inwalidztwa, choroby nieuleczalnej czy traumatycznych wydarzeń życiowych ze śmiercią lub innego rodzaju stratą bliskiej osoby. Bardzo różne też bywają oblicza depresji, od gwałtownych i dramatycznych prób samobójczych po „śmiejącą się depresję”. Ważność objawów depresyjnych zmusza do poszukiwania nie tylko metod pomiaru tego zjawiska ale także skutecznych i precyzyjnych metod różnicowania w obrębie tych objawów (i zespołów). Wyniki diagnozy różnicowej w obrębie depresji decydują o podejmowaniu decyzji na temat, np.: natychmiastowej hospitalizacji (w sytuacji zagrożenia życia), czy też zastosowania lub nie określonej kuracji farmakologicznej lub psychoterapii. MMPI oferuje wielostronne spojrzenie na zagadnienie depresji. Twórcy tej metody Hathaway i McKinley uwzględnili jedną, ale za to bardzo czułą miarę jaką jest kliniczna skala depresji D, składającą się z aż 60 pozycji i badającą wiele aspektów klinicznie rozpoznawalnych symptomów depresyjnych. Skala ta powstała w 1942 r. i od tego czasu na bazie MMPI powstało wiele innych miar wspomagających diagnozowanie różnych objawów depresyjnych, zwłaszcza pod kątem diagnozy różnicowej.

Harris i in. opracowali podskale dla skali klinicznej depresji. Wyróżnili pięć podskal pozwalających określić jaki rodzaj depresyjnych objawów dominuje w obrazie klinicznym:

1)    D| - subiektywne poczucie depresji - osoba osiągająca wysoki wynik czuje się nieszczęśliwa, zmartwiona, przygnębiona, nie interesuje się otoczeniem, ma trudności w koncentracji, słaby apetyt, kłopoty ze snem, nie wierzy w siebie a często czuje się gorsza i bezużyteczna.

2)    Di - spowolnienie psychoruchowe - osoba taka jest zahamowana i wycofująca się, unika ludzi, brak jej energii do wykonywania codziennych obowiązków, zaprzecza wrogim i agresywnym impulsom i działaniom.

21