2906543564

97

Wskaźnik obciążenia obsługi bezpośredniej w ośrodkach zamkniętych jest we wszystkich podregionach niższy od normatywu przyjmowanego dla tego typu ośrodków — 5 miejsc noclegowych na jednego obsługującego. Biorąc pod uwagę fakt, że na bazę tę składało się 40 jednostek organizacyjnych, wymagających odrębnej obsługi administracji, rzeczywista liczba personelu bezpośredniej opieki nad rekreantami była co najmniej o jedną trzecią niższa; tym samym omawiany wskaźnik wszędzie prawie znacznie przekraczał dopuszczalną normę.

Tabela 20 zawiera podstawowe wskaźniki dotyczące wykorzystania przestrzeni rekreacyjnej. Jak widać z pierwszej grupy wskaźników, odnoszących się do powierzchni ogółem przypadającej na jedno miejsce rekreacyjne, we wszystkich podregionach baza trwała zajmowała zbyt wielkie przestrzenie, wielokrotnie przekraczające optymalne wielkości, natomiast baza lekka — zbyt małe. Wynikało to z prawie darmowej dzierżawy gruntów z OZLP oraz nadmiernej oszczędności przy urządzaniu obozowisk, biwaków itp.

Interesująco przedstawiają się wskaźniki charakteryzujące wewnętrzną strukturę przestrzenną bazy trwałej. Okazuje się, że z wyjątkiem specyficznego pod tym względem ośrodka w Wigrach, wszędzie wskaźnik powierzchni zabudowanej na jedno miejsce rekreacyjne jest niższy od dopuszczalnych norm, natomiast wskaźnik powierzchni wolnej — wyższy. Wskazuje to na ekstensywny charakter zainwestowania, szczególnie widoczny w Zatoce Słupiańskiej, pełnej substandardowych domków kempingowych, rozlokowanych na dużych obszarach wygrodzonego lasu.

Mimo tak prymitywnego zainwestowania i niełatwych warunków wypoczynku nasycenie brzegów jeziora Wigry przekroczyło znacznie dopuszczalne normy. Wskaźnik dostępności brzegowej jeziora (1,9 m na jedno miejsce rekreacyjne, przy normatywie 3 m/miejsce) jak również wskaźnik liniowy (3,9 m osi długiej/miejsce, czyli około 25 osób/100 m osi) wskazują, że chłonność brzegów została już — statystycznie biorąc — znacznie przekroczona. W rzeczywistości przeciążenie to jest niższe ze względu na niedostępność brzegów oraz sposób spędzania czasu przez rekreantów, preferujących wypoczynek bierny nad ruchowym (dotyczy to oczywiście wypoczynku na lądzie).

W tabelach 21 i 22 przedstawiono analizę ekonomiczną działalności turystycznej w 1977 r. w postaci wskaźników nakładów i wyników. Saldo we wszystkich podregionach było wówczas ujemne, .stosunkowo najmniejsze w Starym Folwarku (111 zł na rekreanta i 1387 zł na miejsce rekreacyjne), największe zaś w Gawrychrudzie (412 zł/rekreanta i 2791 zł/miejsce). Są to wartości duże spowodowane głównie koniecznością stałego remontowania rozpadającej się bazy noclegowej.

Dochody ludności miejscowej z turystyki były w 1977 r. dość niskie, toteż nie stanowiły one znaczącej pozycji w budżecie gospodarstw. Na jedno gospodarstwo przypadało około 2600 zł, czyli 648 zł na mieszkańca. Nie były to wówczas sumy duże, lecz już liczące się w budżecie domowym: biorąc pod

7 - Studium gcockologicznc.