2705149579

Tabela IV

Zachowanie się objawów oponowych i pleocytozy u 29 chorych z meningokokowym zapaleniem opon mózgowo-

rdzeniowych

Meninges symptoms and pleocytosis in 29 patients with Meningococcus-induced meningitis

Grupa		Objawy	oponowe		Pleocytoza w		płynie mózg.-rdzeniowym w 1 mm^8
	Wybitne	Umiarko wane	Wątpliwe	Ujemne	do 500	do 1000	do do 5000 10000	ponad 10000
Dzieci	3	2		4	1	1	2 3	2
Dorosłych	5	12	3	_	6	4	3 4	3
Zmarłe dziecko		1	.	_				1
Zmarły dorosły		1					1

Tabela V

Wrażliwość na poszczególne chemioterapeutyki 12 szczepów meningokoków wyosobnionych z płynu mózgowo-rdzeniowego

Susceptibility to particular chemotherapeutics of 12 Meningococcus cultures isolated from cerebrospinal

fluid

Rodzaj chemioterapeutyki	Wrażliwość	na chemioterapeutyk
	Wrażliwy	Średnio wrażliwy	Oporny
Penicylina	2	—	10
Streptomycyna	2	2	8
Erytromycyna	1	3	8
Terramycyna	1	6	5
Chloromycetyna	6	3	3
Aureomycyna	1	4	7
Tetracyklina	2	5	5
Neomycyna	2	8	2

najmniej zaś, co jest bardzo istotne, na penicylinę, streptomycynę, erytromycynę i aureomy-cynę. Występowanie szczepów meningokoka mało wrażliwych lub opornych na penicylinę lub inne chemioterapeutyki może być jedną z przyczyn ciężkiego przebiegu schorzenia. Przykładem tego może być fakt, że z płynu od chorej dorosłej, która zmarła wyosobniono szczep meningokoka średnio wrażliwy tylko na aureomycynę i neomycynę, natomiast oporny na wszystkie pozostałe chemioterapeutyki.

Powodzenie leczenia zależało w dużym stopniu od okresu hospitalizacji chorego i właściwego rozpoznania, tym bardziej iż w przebiegu choroby stwierdzono szereg różnych współistniejących schorzeń, które utrudniały w znacznym stopniu właściwe rozpoznanie. Najczęściej były to: odmiedniczkowe zapalenie nerek (4), zapalenie płuc (4), ostre zapalenie ucha środkowego (3) i ostre zapalenie gardła (4).

Hospitalizacja 78% dzieci (7) nastąpiła w 1—2 dobie choroby, pozostałych w 7 dniu choroby. Rozpoznanie choroby i hospitalizacja dorosłych kształtowały się różnie i tak: 30% dorosłych osób hospitalizowano w 1 dobie, 35% — w 3— 4 dobie, 25% w 5—7 dobie, 1 chory leczony był przez 2 tygodnie z powodu częstoskurczu napadowego, a 1 chory przez 4 tygodnie leczony był z powodu zapalenia korzonków nerwowych.

U chorych, u których nie było przeciwwskazań (uczulenie) rozpoczynano najczęściej leczenie penicyliną. U dzieci penicylinę podawano dożylnie we wlewie kroplowym w dobowej dawce od 3—-5 ml j. oraz od 2,4—3 ml j. na dobę domięśniowo. U większości chorych dorosłych dobową dawkę penicyliny w ilości od 3—9 ml. j. kojarzono z domięśniowym podawaniem streptomycyny w dawce 1,0 na dobę. Przy braku efektywności leczenia stosowano inne chemioterapeutyki (chloromycetyna, sig-mamyc.yna, erytromycyna lub inne), natomiast po uzyskaniu antybiogramu stosowano antybio-tykoterapię celowaną.

W przypadkach o ciężkim przebiegu klinicznym wprowadzono do leczenia kortykoidy, najczęściej hydrokortyzon w dawce dobowej od 25—75 mg u dzieci i 100—300 mg u dorosłych przez kilka dni z rzędu. Stosowanie kortyko-idów przyczyniało się m. in. do szybszego ustępowania ogólnej intoksykacji ustroju, spadku gorączki oraz do uzyskania poprawy klinicznej. W przypadkach zaś dłuższego utrzymywania się patologicznych zmian w płynie mózgowo--rdzeniowym, kortykoidy podawane w niewielkich dawkach przyczyniały się do ich ustępowania.

Całkowite wyzdrowienie uzyskano w 93,1% przypadków, z tym iż 74% chorych (20 osób', przebywało w leczeniu od 2—4 tygodni, 11,1%

591

PRZEGLĄD LEKARSKI 1975 32 Nr 7