3132015349

ostrzyżona i szczecimasta, tak jakby nosił perukę ze szczotek do wlosow.

Jego prosty nos wychodził z twarzy niczym palec z zagiętym do góiy końcem. Oczywistym było, że panowie pili. A jak dziwnie mówili!"⁴⁷

Cytaty fragmentów górnolotnych rozmów tych trzech pisarzy z Nowej Anglii i ich sztywne zachowanie nie pasowało do realiów życia prostych ludzi z Zachodu; byli obiektem sarkazmu Twaina, który prostym językiem i humorem zjednywał sobie tłumy słuchaczy. Popularność jaką cieszyły się jego występy porównywano z popularnością występów publicznych Charlesa Dickensa, uważanego za pierwszego czytającego autora-profesjonalistę. Obaj pisarze planowali i dokładnie przygotowywali się do publicznego czytania; planowali czas wystąpienia, wybierali fragmenty tekstów i ich zestawienie, efektywną i odpowiednią intonację.⁴⁸

Mark Twain (1835-1910) zdobył sławę jako pisarz i mówca, zabawiający publiczność zmyślonymi opowiadaniami {tali tales). Poszukiwany przez wielbicieli autografów, aby zachować swoją prywatność w hotelowych recepcjach podpisywał się jako Samuel Langhome [bez Clemens-A.G] czy J.P. Smith. Określano go mianem „Dzikiego Komika Pacyfiku” (The WildHumorist of the Pacific Slope)⁴⁹. Jego pierwszy publiczny występ, w San Francisco był natychmiastowym sukcesem i początkiem kolejnych. Twain występował publicznie aż do późnej starości, podróżując po całej Ameryce i po świecie. ⁵⁰ Jego wieczory autorskie miały charakter moralizatorski, zawsze starał się nauczać, czy, jak sam wspominał w swojej Autobiografii, prawić kazania, a humor przy tym zjawiał się sam, nieproszony, więc autor robił mu miejsce. Nie należało sądzić, że pisał czy występował jedynie po to, by bawić czytelników czy słuchaczy. Humor pojawiał się poprzez sposób opowiadania, ale nie był jego treścią, sednem i przesłaniem.³¹

Pod koniec XIX wieku jedną z najsłynniejszych autorek była Harriet Beecher Stowe (1811-1896), czytająca publicznie swoje utwory z pokorą i skromnością. Największą popularnością cieszyła się jej Chata wuja Toma (Uncle Tom ’s Cabiri). Stowe podczas czytania potrafiła naśladować różne dialekty.^52 47 Ibid.

^4XM. L. Brunson, „Novelists as Platform Readers: Dickens. Clemens. and Stowe", w: Performance of Literaturę in Historical Perspective, D.W. Thompson, ed., University Press of America. Inc., New⁷ York. 1983, s.666-667.

⁴⁹M. P. Hearn, "Introduction", w: Illustrated Works ofMark Twain, Avenel Books. New York, 1979, s. ix-x.

⁵⁰    G. R. C a r 1 s e n, ed., American Literaturę. A Chronological Approach, Webster Division, McGraw -Hill Book Company. New York. 1917, s.443.

⁵¹    M. P. H e a m, ■'Introduction...”, w: Illustrated Works ofMark Twain.... op.cit., s. x.

⁵²    M. L. B r u n s o n. „Novelists as Platform Readers: Dickens. Clemens. and Stowe"... op. cit.. s.672.

20