3184153233

[11] STRUKTURA BŁON TYLAKOIDÓW 521

czalnie identyczny z opisaną przez Yocum i San Piętro (41) substancją redukującą ferredoksynę, który przywracał wspomnianą aktywność (23, 40). Otrzymano również przeciwciała, z których jedne reagowały z apo-enzymem, a drugie z grupą prostetyczną tego czynnika.

II. Rozmieszczenie składników niebiałkowych w tylakoidach

Metody immunologiczne wykorzystuje się również do badania rozmieszczenia związków niebiałkowych w błonach tylakoidów. Otrzymano na przykład antysurowice przeciwko luteinie i plastochinonowi (42), oraz przeciwko neoksantynie (43). Po wprowadzeniu antysurowic przeciwko luteinie i plastochinonowi do pozbawionych stromy chloroplastów nie zauważono aglutynacji. Aglutynacja zachodziła natomiast po dodaniu do zawiesiny chloroplastów króliczej anty-y-globuliny typu IgG (test podwójnych przeciwciał). Częściowe rozłożenie białek znajdujących się na powierzchni la-melli przez subtylizynę prowadziło również do prostej aglutynacji struktur lamellarnych po dodaniu specyficznych dla tego związku przeciwciał. An-tysurowica przeciwko neoksantynie zachowywała zdolności aglutynacyjne w stosunku do chloroplastów napęczniałych, natomiast nie wykazywała ich w przypadku chloroplastów, które utraciły zdolność pęcznienia. Obserwacje te wskazują, że immunoglobuliny przeciwko luteinie, plastochinonowi i neoksantynie są wiązane na powierzchni lamelli; związki te znajdują się przypuszczalnie w zagłębieniach lamelli podobnie jak reduktaza ferredok-syna : NADP⁺.

Stwierdzono również, że antysurowica przeciwko luteinie hamowała transport elektronów na etapie pomiędzy wodą a miejscem redukcji żelazi-cyjanku, natomiast nie wpływała na reakcje oksydoredukcyjne na etapie pomiędzy miejscem donorowym dla elektronów z DPC, a miejscem redukcji żelazicyjanku (Ryc. 1). Przyczyna zahamowania transportu elektronów przez antysurowicę przeciwko luteinie nie jest jasna. Należałoby oczekiwać, że związanie pewnych karotenoidów doprowadzi w pierwszym rzędzie do zmniejszenia efektywności przekazywania energii na chlorofil a„. Trzeba jeszcze podkreślić, że dodanie przeciwciał przeciwko luteinie nie wpływało na aktywność PS I, tzn. nie hamowało cyklicznej fosforylacji i redukcji NADP⁺ w obecności egzogennych donorów elektronów. Antysurowica przeciwko neoksantynie hamowała fosforylację niecykliczną i sprzężony z nią transport elektronów.

Antysurowica przeciwko plastochinonowi hamowała redukcję żelazicyjanku niezależnie od tego czy donorem elektronów była woda czy DCP, natomiast nie wpływała na aktywność I układu fotosyntezy.

Szczepiąc króliki zemulgowanym roztworem chlorofilu a stwierdzono, że jeden spośród ośmiu zaszczepionych osobników wytworzył przeciwciała przeciwko temu barwnikowi (44). Przeciwciała te charakteryzowały się du-