W doktrynie najczęściej przyjmuje się, że prawo gospodarcze stanowi zespół norm prawnych regulujących stosunki społeczne powstające w procesie gospodarowania, a zatem w procesie produkcji dóbr i świadczenia usług. Normy te nie mają jednorodnego charakteru prawnego, co oznacza, że prawo gospodarcze nie jest odrębną gałęzią prawa. Wśród norm prawa gospodarczego wyróżnić można dwie podstawowe grupy tj. normy o charakterze administracyjnym (zaliczane do publicznego prawa gospodarczego) oraz normy o charakterze cywilnoprawnym (zaliczane do prywatnego prawa gospodarczego zwanego również prawem handlowym).
W przypadku norm prawa administracyjnego mamy do czynienia z nierównością stron stosunku prawnego, wyrażającą się w tym, iż jedna ze stron tego stosunku (organ władzy publicznej) kształtuje w sposób władczy pozycję prawną drugiej strony (przedsiębiorcy). W ten sposób regulowane są zasady, przesłanki i procedury ingerencji państwa w sferę stosunków gospodarczych.
W przypadku norm prawa cywilnego mamy do czynienia z równością stron stosunku prawnego, charakteryzującą się w tym, iż żadna ze stron tego stosunku nie może w sposób władczy kształtować pozycji prawnej drugiej strony. W ten sposób regulowane są stosunki majątkowe z udziałem przedsiębiorców w zakresie prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.
Łącznie normy prywatnego i publicznego prawa gospodarczego stanowią kompleksową dziedzinę (dyscyplinę) prawa - zwaną prawem gospodarczym.
W ramach prawa gospodarczego wyróżniamy dla celów poznawczych (dydaktycznych) szereg szczegółowych dyscyplin prawnych np. prawo transportowe, prawo spółek, prawo upadłościowe, prawo bankowe i inne.
15