3547343887

Metoda księgowa (ekspercka)

W metodzie tej bardzo ważna jest treść ekonomiczna poszczególnych pozycji kosztowych i ich związek z wielkością produkcji. W oparciu o ten związek oraz na bazie doświadczenia i rozsądnego osądu personelu księgowego, czy też innych pracowników jednostki (z reguły z pionu finansowo-księgowego), dokonuje się kwalifikacji poszczególnych pozycji kosztowych do kosztów zmiennych lub stałych. Podział kosztów polega więc w głównej mierze na przeglądzie i identyfikacji każdej pozycji kosztów oraz na ustaleniu wpływu zmian rozmiarów działalności na te pozycje i zaliczeniu ich odpowiednio do stałych lub zmiennych.

Główną wadą tej metody jest fakt, iż podział kosztów dokonywany jest w dużym stopniu na podstawie subiektywnej oceny osoby przeprowadzającej badanie, jednak mimo tego mankamentu, ze względu na małą pracochłonność, jest to procedura najczęściej wykorzystywana w praktyce.

Metoda inżynieryjna (studiów technologicznych)

Polega na pomiarze zużycia czynników produkcji na podstawie analizy techniki, technologii i organizacji produkcji.

Przedmiotem obserwacji są tutaj zarówno normy zużycia materiałów, ale również inne czynniki produkcyjne (w tym czas pracy poszczególnych maszyn i urządzeń, wydajność pracy itp.).

Krok po kroku bada się czas operacji składających się na proces produkcyjny, a następnie dokonuje wyceny robocizny z uwzględnieniem kwalifikacji i wynagrodzenia pracowników. Zużycie materiałów wynika natomiast z dokumentacji projektowej oraz analiz konstrukcyjnych lub receptur produkcyjnych.

Metoda ta weryfikuje wielkości zużycia z punktu widzenia jego celowości.

Drugą zaletą tej metody jest fakt, iż nie bazuje ona na informacjach historycznych. Analizę inżynieryjną kosztów przeprowadzają na ogół technicy i pracownicy pionu produkcyjnego, ale ze względu na dużą pracochłonność nie należy do popularnych metod podziału kosztów na zmienne i stałe.

12